Ook op Cactus zonder bier geen plezier

Stefan Vankerkhoven

Het voorbije weekend lokte het Cactusfestival 23.000 muziek- en bierliefhebbers naar het Minnewaterpark. Het zwoele weer en de Rode Duivels zorgden ervoor dat dit stemmige Brugse stadspark drie dagen lang in een groot openluchtcafé omgedoopt werd. De bars deden gouden zaken en vervulden een van de zeven christelijke deugden: de dorstigen laven. Niet onbelangrijk, want een kantine is zowel voor een voetbalploeg als voor een concertorganisator van levensbelang. Zonder bier geen plezier en geen geld genoeg om het hele jaar door concerten te organiseren.

En hoe was deze driedaagse op muzikaal vlak ? Het is veelbetekenend dat het Gentse producersduo Arsenal het absolute hoogtepunt was van het Cactusfestival. Even significant is dat die groep al voor de derde (of vierde?) keer op de affiche stond. Arsenal slaagde erin zaterdagavond het volgelopen park – 10.000 toeschouwers – in lichterlaaie te zetten. Op zondag waagde Cactus-directeur Patrick Keersebilck het om minder bekende groepen te programmeren: het nobele doel van een gesubsidieerd muziekcentrum om minder commerciële bands te laten ontdekken door een Brugs festivalpubliek. Experimentele groepen als Slowdive en Suuns die een eigen, beperkte fanclub hebben maar bij de doorsnee muziekliefhebber geen belletje doen rinkelen. Een gewaagde gok die ook een keerzijde had: amper 5.000 toeschouwers op zondag.

Minnewaterpark was drie dagen lang grote zomerbar

De meest extravagante verschijning op de laatste festivaldag was de Britse elektropop zangeres Alison Goldfrapp, die aangenaam verraste. Herhaling heeft ook zijn voordelen: bij de derde passage van Mogwai op Cactus konden wij eindelijk de verschroeiende, eindeloos durende gitaarpartijen van deze Schotse postrockers appreciëren! We zijn nooit te oud om te leren! Pas nu hebben wij de juiste formule gevonden om te genieten van een band met vier gitaristen en twee drummers: je sluit je ogen, je steekt je oordopjes in (tenminste als je er hebt, wij hadden er geen) en je levert je over aan een trance die meedeint op het ritme van supersonische gitaren. Het lukte ons zondag! Wat een gevoel! En dat zonder de hulp van legale of illegale roesopwekkende middelen!

Diezelfde meditatieve techniek konden wij nadien toepassen tijdens het soloconcert van de Duitse pianist en elektronische wizard Nils Frahm. Zijn hypnotiserende beats, post-klassieke pianospel en avant-gardecomposities, die baden in de ambientsfeer, zorgden voor een atypische afsluiter op Cactus.

Ondanks enkele verrassingen miste deze editie echte, goede headliners

Ons eindoordeel over het Cactusfestival ? Ondanks enkele verrassingen miste deze editie echte, goede headliners. Emeli Sandé en Triggerfinger zijn op zich niet slecht, maar bezorgden ons geen muzikaal orgasme. Bovendien teerde Cactus te veel op bands die al twee of drie keer eerder te gast waren in het Minnewaterpark. Een tip: misschien ook eens wat kwalitatieve feelgood muziek brengen op zo’n zomerse dagen als tegengewicht voor de donkere, al te serieuze postrock ?

Het is geen makkelijke opgave, want in het festivalland van de Rode Duivels kunnen de kleinere organisatoren enkel de resterende kruimels oprapen die het almachtige Live Nation, organisator van Rock Werchter en Pukkelpop, laat liggen. Voldoende voer voor de programmatoren om na te denken voor de volgende editie, zodat het Minnewaterpark meer dan louter een zomerbar wordt waar slechts met één oor geluisterd wordt naar livemuziek. Wij hebben deze ochtend nog eens de ‘best of’ van Serge Gainsbourg opgelegd, want dochter Charlotte heeft ons op Cactus muzikale heimwee bezorgd naar haar beruchte maar getalenteerde vader. Aux Armes, etcetera: de verguisde reggaeversie van de Marseillaise, enkel om die verdomde Fransen te beschimpen die les Petits Belges totaal onverdiend van de WK-titel gehouden hebben.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier