Zangeres Lindsay: “Ik wist zeker dat ik ooit mama zou worden”

Sinds jaar en dag zet ze haar eigen mama op Moederdag in de bloemen. Maar op zondag 9 mei viert zangeres Lindsay voor de derde keer dat ze zelf mama werd. Vanzelfsprekend was dat niet, ze wachtte liefst veertien jaar op dat moment. Tal van ivf-behandelingengingen de geboorte van Lisa-Marie vooraf. “De dokter is mijn held, want zonder wetenschap was Lisa-Marie er niet. Maar mijn geloof gaf me de kracht om door te zetten”, vertelt ze.

Een stralende moeder, een opgewekt kind en op de achtergrond een oma die hen met ogen vol onversnedenliefde gadeslaat. Zangeres Lindsay hoefde niet lang na te denken over onze vraag of ze een fotoshoot met haar dochtertje wilde overwegen. Ze kan haar geluk gewoon niet op en iedereen mag het weten. De kapel waar haar nu driejarige dochtertje Lisa-Marie werd gedoopt, koos ze dan ook niet zomaar als decor. Want zo dankbaar als ze de wetenschap erom is, zo overtuigd is ze er ook van dat het moederschap haar ook uit meer spirituele regionen eindelijk gegund werd.

Het doet pijn om Lisa-Marie ook maar even te moeten missen

Van Lisa-Marie zelf wordt niets meer verwacht dan dat ze gelukkig wordt. Voorts mag ze haar levenspad helemaal zelf plaveien. Ook als schlagerzangeres? “Ja, maar dan zal ik haar toch extra goed begeleiden”, lacht Lindsay. “Je kunt beter niet te goedgelovig zijn in deze sector.” Entertainment is business als een ander. En voor Lindsay was het niet waar ze als meisje van droomde. Ze studeerde kantoor en boekhouden en danste tijdens optredens van broer en schlagerkoningChristoff – pépé Toff voor de kleine Lisa-Marie – , die wél al vroeg wist wat hij wilde. Maar af en toe zongen broer en zus samen een duet. Duetten die door het publiek gesmaakt werden en waardoor het management haar in 2008 vroeg of ze ook een solocarrière wilde overwegen. Ze begon eraan met knikkende knieën “tot dan voelde ik me veilig naast Christoff, maar plots scheen de schijnwerper op mij alleen” maar al na een jaar viel de solocarrière niet langer te combineren met haar job bij het ministerie van Justitie.Ze ging voluit voor het podium, al moet ze zichzelf nog altijd een zetje geven voor elk optreden. Maar dan staat ze er ook, vrouw van kop tot teen. “Dat is belangrijkvoor mij, ja. Ik wil me vrouwelijk voelen op een podium: sexy kleedje, hoge hakken, leuk kapsel… Het helpt me om een goeie show neer te zetten.”

Staat daar dezelfde Lindsay als naast het podium?

“Ik speel geen rol als zangeres. Ik zing niets waar ik geen voeling mee heb, omdat ik dat simpelweg niet kan. Maar uiterlijk sta ik anders op een podium dan ernaast. De dagelijkse Lindsay draagt nog het liefst een jeans en sneakers.”

Zit je altijd al goed in je vel als vrouw?

“Ik was graag wat groter geweest. Ik liet ooit uitzoeken bij de dokter of ik nog zou groeien. Helaas. ( lacht ) Maar verder heb ik nooit geworsteld met hoe ik er uitzagen uitzie. En als er op dat vlak iets scheelt, dan doe ik er gewoon iets aan. Sinds mijn veertigste moet ik eraan werken om mijn lijn te behouden, maar daar let ik dan ook op. En als rimpeltjes me beginnen te storen, dan doe ik ook daar iets aan. Waarom zou ik geen facelift laten uitvoeren als dat kan? Al wil ik er ook over waken om er natuurlijk uit te blijven zien. Ik help de natuur graag een handje, maar ik ben me er ook van bewust dat daar grenzen aan zijn.”

Je hebt de natuur zeker een flinke hand geholpen om zwanger te worden. Op je 25ste voelde je je klaar om moeder te worden. Je werd het pas op je 39ste, met dank aan de wetenschap.

“Mijn man en ik waren inderdaad allebei klaar voor het ouderschap. ‘ Laat maar komen ’, dachten we. Maar er kwam niets, ook niet na een paar jaar. Toch durfde ik toen de stap niet te zetten naar ivf ( in-vitrofertilisatie of proefbuisbevruchting, red .). Er volgden wel een paar pogingen om zwanger te worden door kunstmatige inseminatie, maar ook die mislukten. En daarna had ik er even genoeg van.”

Welk gevoel uit die periode herinner je je het best?

“Twijfel! Ik vroeg me af wat er scheelde met mij. Waaromwerd ík niet zwanger?

Ik was niet jaloers op vrouwen die wel zwanger waren, ik kon mijn gevoelens gewoon niet plaatsen. Toen ik er een paar jaar geleden even door zat, leerde Rita, een kennis die zieneres is, me op een andere manier kijken naar wat me overkwam. Ik verlegde mijn focus van ‘waarom ik niet’ naar ‘volgend jaar is het misschien mijn beurt’. Ze hielp me om de positieve ingesteldheid die ik van nature toch heb, terug te vinden. Dat heeft me doen beslissen om toch nog te proberen zwanger te worden met ivf.”

Mijn dochter zal mij alles mogen zeggen, ook als ik het liever niet hoor

Waarop in totaal acht ivf-behandelingen volgden. Welk effect had dat op jou?

“Het was enorm zwaar, dat verstop ik zeker niet. En na de tweede miskraam ging het ook echt wel even fout met me. Ik had die dag opnames voor The show must go on op Vier, zij volgden me bij een optreden die namiddag. In de voormiddag ging ik langs in het UZ in Jette voor een check-up. Ik voelde me goed, had er dus ook een goed oog in, tot ik merkte dat de dokter die de echo uitvoerde wel heel erg stil bleef. Het vruchtje was dood, het hartje klopte niet meer. Toch ben ik erin geslaagd om die namiddag de tv-opnames en het optreden af te werken, op automatische piloot. En daarna ben ik compleet ingestort.”

Maar berusten was geen optie?

“Ik wist nu dat het mogelijk was, dus ik wilde er meteenopnieuw voor gaan. Maar toen hebben de dokters me tegengehouden. Ik moest mijn lichaam nodig tot rust laten komen. Maar inderdaad, een tijd nadien probeerde ik het opnieuw.”

Je praat vandaag heel open over die tijd, maar vóór je zwangerschap deed je dat niet.

“Ik wilde het niet; ik beschouwde het als mijn probleem. Zelfs mijn moeder met wie ik een heel nauweband heb, heeft er lang niets van geweten. Want ik zag het al helemaal voor me: op een mooie dag zou ik mijn ouders verrassen met de mededeling dat ze grootouders zouden worden. Ik klampte me vast aan dat idee, maar het moment kwam gewoon niet. Op een avond heb ik het eruit gegooid, en vanaf dat moment kon ik er met mijn ouders over praten. Wat me enerzijdsgoed deed, maar anderzijds toch ook weer de druk verhoogde. Want je mag echt niet onderschatten hoe complex zo’n kinderwens is. Ik kón er toen gewoon niet openlijk over praten. Maar nu heb ik er niet het minste probleem meer mee.”

Je schreef er zelfs een boek over.

“Ik had al die jaren bijgehouden wat ons overkwam. Ik had er nood aan om dat neer te schrijven, ook al om me nadien bewust te blijven van wat ik allemaal doorstaan had. Want ik wist dat het ooit zover zou komen, voor mij was het echt een weten .”

“Maar toen mijn verhaal bekend werd, bleken zo veel vrouwen met dezelfde problematiek geconfronteerd te worden. Ik kreeg zo veel vragen, heel praktische ook, en dat deed me besluiten om het boek uit te geven. Het geeft een antwoord op wat er allemaal bij ivf komt kijken,maar vertelt ook hoe ik het beleefd heb. Heel concreet en eerlijk, zonder ergens doekjes om te winden. Want waarom zou je mysterieus doen over de manier waarop je zwanger bent geworden? Als het niet lukt op de natuurlijke manier en dokters kunnen je helpen, waaromzou je dat niet doen dan? Mijn dokter is mijn held en iedereen mag het weten.” ( lacht )

Hoe rijm je die dankbaarheid tegenover de wetenschap met je geloof?

“Ik werd zwanger door de wetenschap, maar geloven heeft me de kracht gegeven om door te zetten. Het is moeilijk om dat uit te leggen, ik weet het. Ik ben van thuis uit gelovig opgevoed en ben het nog altijd. We lieten Lisa-Marie dopen, ik bid ook vaak, vanuit een gevoel van dankbaarheid… Het is iets wat ik echt niet los kan laten.”

En toen was je eindelijk zwanger. Hoe voelde dat?

“Ik heb daar ongelooflijk van genoten. Het kon me niet schelen of ik tien of twintig kilo bijkwam, ze was er eindelijk. Eerst durfden we nog niet te blij te zijn, maar toen de moeilijkste weken voorbij waren, zat ik echt op de spreekwoordelijke roze wolk. En daar ben ik niet meer van afgekomen. ’s Nachts opstaan voor haar: fantastisch!”

“En dat gevoel gaat niet over. Lisa-Marie is drie jaar en nog altijd wil ik haar constant bij mij. Naar school gaan of bij een neefje gaan logeren: ik moet mezelf ertoe dwingen om haar los te laten. Ik weet dat het moet, en ik zie dat ze graag bij andere kinderen is, maar het doet mij pijn om haar ook maar even te moeten missen.”

Heeft moeder worden je veranderd?

“Zeker. Ik hield altijd al van mooie kleren, een mooie auto…, en dat is nu niet ineens verdwenen maar het betekent niet meer hetzelfde voor me. Ik had die spullenvroeger nodig , nu niet meer.”

“En soms lig ik nu ook wel eens wakker van de vraag wat er gebeurt als we ouder worden. De kans is groot dat Lisa-Marie haar ouders eerder kwijtraakt dan veel leeftijdsgenoten. Ik weet dat het geen zin heeft om daar te veel bij stil te staan. Het is ook weer zo’n gedachte die ik moet leren loslaten. En daar blijk ik voorlopig nog niet erg goed in te zijn.” ( lacht )

Welke moeder wil je graag zijn?

“Ik hoop dat ik dezelfde band met Lisa-Marie krijg als die ik zelf met mijn mama heb, en eigenlijk met allebeimijn ouders. Iemand aan wie ze alles kan vertellen, ook als dat niet is wat ik als moeder wil horen. Ze zal fouten mogen maken, ik zal haar vangnet zijn.”

Enig en langverwacht kind: dreigt ze verwend te worden?

“Ze zal niets tekortkomen, maar ze moet beseffen wat iets waard is en wat je daarvoor moet doen. Kris en ik zijn beiden opgevoed met een groot waardenbesef, iets wat we Lisa-Marie op onze beurt zeker meegeven in haar opvoeding.”

Deze reportage kwam tot stand in samenwerking met

Kasteel De Rozerie in Aalst www.kasteelderozerie.be.

Kapper: MicoVero Jette

Kleding Lisa-Marie: Amantine Aalst