Verboden vruchten

Wim Lybaert
Wim Lybaert Moestuinier

Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.

“Papaaaaaa!!!!” Twee paar oogbollen rollen in hun kassen. Mijn zonen houden niet van mijn flauwe mopjes over hun potentiële liefjes. Zij hebben gewoon vriendinnen, geen lief. Theo en Rik zitten met en naast meisjes in de klas, gaan tijdens de speeltijd met hen touwtjespringen of voetballen en beschouwen hen als one of the guys. Voor hen zijn meisjes helemaal geen verboden vrucht. Dat is iets wat ik als kind nooit gekend heb. Tot mijn 18 jaar zat ik op een jongensschool en speelde mijn leven zich af tussen en met jongens. Al die tijd waren mijn mama en mijn zus de enige link met de vrouwenwereld. Meisjes waren geen verboden vrucht, maar een totaal onbekende vrucht. Ik besef dat dit oubollig is en niet meer van deze tijd. Toch heeft die strikte scheiding tussen jongens en meisjes voor mij iets nostalgisch en romantisch.

Vanaf mijn zestiende begon ik die onbekende vrucht toch interessant te vinden en startte ik voorzichtig mijn ontdekkingsreis. Ik zat op het Sint-Lodewijkscollege en het was in die tijd een ongeschreven regel dat de jongens van onze school en van het Sint-Leocollege visten in de vijver van het Sint-Andreasinstituut en Hemelsdaele. Meisjes in witte blouse en blauw plooirokje deden onze verbeelding op hol slaan. Het kwam bij ons niet op dat zij vrienden konden worden, wij zagen hen enkel als een potentieel lief. Zodra ik mijn eerste vriendinnetje had, fietste ik elke ochtend als een stoere ridder naar de vesten. Daar spraken we af om nog, voor de schoolbel ging, een glimp van elkaar op te vangen en een kus te stelen.

Naarmate mijn hormonenspiegel toenam, nam ook mijn lef toe en na een tijd glipte ik tijdens de middagspeeltijd weg van school om mijn lief te zien. De feiten zijn verjaard, ik riskeer geen zaterdagnamiddag meer, dus ik beken. Na de bel van de middagpauze, ontsnapte ik naar de fietsenstalling en reed ik opnieuw naar de vesten. Daar zat mijn lief mij op te wachten. Geen mooiere plek op deze aardbol om je eerste romance te beleven dan de groene vesten van Brugge. In ware déjeuner sur l’herbe-stijl aten wij daar onze boterhammen op, lagen we in het gras en waren we verliefd. Na een tijd bracht ik mijn vrienden mee en zij haar vriendinnen en zo kwam het dat een hele meute 16-jarigen verliefd lag te wezen tijdens de middagpauze.

Bij mijn zonen zijn de hormonen nog niet op hol geslagen denk ik, maar los daarvan bekijken zij meisjes helemaal anders dan ik. Ze zijn veel meer op hun gemak bij hen, moeten niet zo nodig scoren en kunnen gewoon vrienden zijn. Nog even genieten van de rust…