Stephanie: “Er is een nieuwe uitdaging in het land: de ‘mum challenge'”

© KD
Stephanie Rogeau
Stephanie Rogeau Medewerker KW

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Naar het schijnt is er een nieuwe challenge in het land: de ‘mum challenge’. Letterlijk vertaald: de mama-uitdaging.

Voor alle dierbare, iets oudere lezers die niet helemaal mee zijn met al die hypes; een ‘challenge’ is een meestal onnozele uitdaging die jij samen met de halve wereld uitvoert, filmt en vervolgens op het internet zwiert. Zo was er vorig jaar de ‘Kiki challenge’ waarbij iemand uit zijn rijdende auto stapt en ernaast gaat dansen op het liedje In my feelings van Drake. Zoals ik al zei: onnozel en ook wel een tikje gevaarlijk.

De ‘mum challenge’ bestaat eruit om te praten zoals je mama en dan met name haar typische uitdrukkingen overneemt

Maar er bestaan nog ergere uitdagingen. De ‘Momo challenge’ bijvoorbeeld, waarbij een vreselijk angstaanjagend uitziend cartoonesk figuurtje kleine kinderen aanspoort om zelfmoord te plegen. Ik beschouw mezelf doorgaans als een pacifistisch vrouwtje maar de zieke geest die dat heeft bedacht, mogen ze wat mij betreft heel diep en lang wegsteken in een donker hol.

Neen, doe mij dan maar deze nieuwste ‘mum challenge’. Volgens mij de eerste hype die ik oprecht amusant vind. Hij bestaat er namelijk uit om te gaan praten zoals je mama doet en dan met name haar typische uitdrukkingen overneemt. In mijn geval zou dat betekenen dat ik, telkens ik het gevoel heb dat een van mijn dierbaren mij niet voldoende waardeert, de gevleugelde woorden ‘Dikke scheten ga’de laten’ uitspreek. Daarmee geef ik dan aan dat die dierbaren, eens ze beseffen hoeveel ik voor hen gedaan heb, te maken zouden krijgen met een extreme vorm van flatulentie. Het zou kunnen dat mijn mama die uitspraak in eerder overdrachtelijke betekenis bedoelde maar haar kennende, vrees ik van niet. Ook zou ik heel vaak ‘En ik meen het nog veel meer dan da ‘k het zeg’ uitroepen.

Mocht ik een oudere, West-Vlaamse mama gehad hebben, dan was een van haar standaarduitdrukkingen wellicht geweest ‘Jaja, nje, de congés ze goan da zjere goan zin’ (iets na kerst, om aan te geven dat de tijd vliegt) of inspelend op de actualiteit ‘Kundje u verwarmn?’ En dan lachen omdat je ervan overtuigd bent dat jij de enige ziel in het universum bent die met zo’n gevatte opmerking op de proppen komt. Maar dat zou ik nooit overnemen. Omdat deze warmte heerlijk aanvoelt na die lange winter en het wat mij betreft nog minstens vijf maanden zo warm mag zijn. En dat meen ik nog veel meer dan da ‘k het zeg.