Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren
door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Elke morgen ga ik met de fiets naar het werk, voornamelijk om praktische redenen. Ten eerste doe ik er ongeveer vijf keer zo lang over om op vier wielen door het centrum naar het werk te rijden dan op twee. Ten tweede is de fietser in Kortrijk sinds kort koning nu er overal brede fietsstraten zijn aangelegd.
In principe heb ik er niets op tegen om koning(in) te zijn, integendeel, dat zou vaker moeten gebeuren, maar van zo’n fietsstraat ben ik eerlijk gezegd niet de allergrootste fan. Laat ons zeggen dat je op een winterse, regenachtige dag gemiddeld 17 kilometer per uur haalt op de fiets, dan kan het een tikje frustrerend zijn om, terwijl jij bloedrood aan het trappen bent, zo’n auto in je wiel te ‘voelen’ die zich heel hard inhoudt om je niet voorbij te steken. Ik gefrustreerd omdat ik me verplicht voel om nog harder te fietsen, bestuurder gefrustreerd omdat hij niet mag voorbijsteken, iedereen gefrustreerd en hallo verzuring.
In principe heb ik er niets op tegen om koning(in) te zijn, maar van zo’n fietsstraat ben ik eerlijk gezegd niet de allergrootste fan
Anderzijds is het zeer goed mogelijk dat die frustratie zich vooral in mijn hoofd bevindt en moet ik dringend leren om een beetje te ‘chillen’. Ik ben, toegegeven, nogal een driftkikker en draai er mijn tong niet voor om mijn dagelijkse vocabulaire te kruiden met een occasionele vloek terwijl dat misschien niet altijd nodig is.
Een voorbeeld in dezelfde sfeer: fietsers zijn verplicht om met een fietslicht te rijden. Dat spreekt voor zich en daar hou ik me ook aan middels handige ledlichtjes die ik naar believen op mijn fiets kan aanbrengen. En die er dus naar believen ook weer afgehaald kunnen worden. Door mij maar vooral toch door dronken schorem dat te lui is om zelf naar de Action te gaan om zijn eigen lichtjes.
Toen ik laatst op mijn fiets wilde stappen en voor de tigste keer merkte dat mijn lichtjes zich niet aan mijn stuur bevonden, ontviel mij een slinger aan creatieve vloeken. Toevallige omstaanders trokken bedenkelijke gezichten, moeders bedekten gevoelige kinderoortjes maar ik braakte voort verwensingen. Om vijf minuten later te ontdekken dat mijn lief mijn lichtjes had gebruikt omdat de zijne kapot waren. Je merkt; vloeken is niet altijd nodig.
Dit gezegd zijnde. Aan alle dronken schorem: Action. 80 cent. Oftewel een prachtig geschenk voor onder de kerstboom.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier