“Papa, we moesten elkaar nog zoveel vertellen”

Thalisa Devos
Thalisa Devos Chef Magazine

“Dat je een fantastische papa was, ga ik hier niet beweren.” Het was de eerste zin van een van mijn beste vriendinnen afgelopen jaar op de begrafenis van haar vader. Er klonk een kleine trilling in haar stem, ze haalde even adem en ging daarna door over de dingen die hij wel goed deed en die ze van hem leerde. Maar het was die eerste zin waarbij onze rij in duizend stukjes brak. Om de woorden van onze vriendin en de durf waarmee ze ze uitsprak. Maar ook omdat alle vrouwen op die rij een dubbelzinnige relatie met hun vader hebben of hadden.

Stephanie Coorevits heeft het over haar papa als een held, veel van mijn vriendinnen zijn papa’s kindjes. Voor mij gaan beide zaken niet op. Ik had niet de meest fantastische papa. Wel eentje die worstelde met het leven en andere demonen. Waardoor hij ook stierf. Toen mijn zusje 17 en ik 20 was. We hebben mooie herinneringen. Aan zijn gekke zelfgemaakte rijmpjes en liedjes, aan zijn zwarte humor, de prachtige schilderijen die hij maakte, zijn ongelofelijke kennis als het over kunst, geschiedenis en literatuur ging… Maar er zijn minstens evenveel pijnlijke momenten. Op zijn doodsprentje schreven mijn zus en ik allebei dat we hem nog zoveel moesten vertellen.

Dat is vandaag, bijna 12 jaar later, niet anders. Er is zoveel dat we hem willen vertellen. Over de grote dingen, maar vooral ook de kleine dingen in het leven. Over dat van ons tot zover, over de liefde, onze job, wat we dit weekend gaan doen, wie onze vrienden zijn… Over hoe we kleine doorslagjes zijn van hem en mama. Zou hij trots op ons zijn, onze daddy? Het zijn onze fantastische mama en dito stiefpapa die het ons vertellen dat dit zo is.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier