Met een eigenzinnige blik op de vaak vanzelfsprekende pareltjes van on(t)roerend erfgoed trekken fotograaf Pieter Clicteur en journalist Bert Vanden Berghe door West-Vlaanderen.
Nooit komt hij vrij, zwoeren de tegenstanders van Nelson Mandela. De geschiedenis gaf hen ongelijk. Nooit is een kooi, schreef de Brugse dichter Bart Vonck. Het was in Zuid-Afrika dat letterkapster Maud Bekaert in de ban raakte van lokale letterkunstenaars.
Ze startte een uitwisselingsproject op met Zuid-Afrikaanse kalligrafen en Belgische letterkappers. Veertig stenen met een eigenzinnige tekst vormden een artistiek kunstproject. De stad Brugge kocht drie stenen aan, waaronder ook eentje met de tekst Elke dag belooft me en ik beloof de dag. Het had ook een mantra kunnen zijn die Mandela uitsprak in de gevangenis. Maar de woorden zijn van Raymond van het Groenewoud.
Het zou een metafoor kunnen zijn, dat de stad besloot om de steen met de tekst van Bart Vonck te plaatsen op de Gentpoortvest, in de schaduw van het slanke broertje van de Poertoren. Het is geen middeleeuws kasteel-torentje, maar een nog altijd dienst doende watertoren uit 1925. En laat net water datgene zijn waar er in Zuid-Afrika al jaren een groot tekort aan is. De klimaatverandering slaat daar de laatste jaren hard toe, met rantsoenering en problematische situaties tot gevolg.
Straks gebeurt dat misschien ook in het Venetië van het noorden. ‘Het is te laat’, fulmineren de ene critici, ‘er is niets aan de hand’, menen de andere. ‘We zullen er nooit iets aan kunnen doen’, zeggen ze. Misschien geeft de geschiedenis hen ook ongelijk. Want nooit… nooit is een kooi.
Watertoren, Gentpoortvest in Brugge.
Ontroerend goed
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier