Natali Broods, master FFO 2023: “Het mooiste aan familie is dat ze er altijd voor me is”

Als moeder in de fictiereeks Déjà Vu trekt Natali Broods alle registers open van haar favoriete thema, de complexiteit van familierelaties. Een thema dat ze dan ook naar voren schuift in haar keuze als master van het Filmfestival Oostende 2023. “Want iedereen heeft familie, en wordt geconfronteerd met wat zich daarbinnen allemaal afspeelt, niet in het minst onderhuids. Die dynamiek boeit mij enorm.”

Als student stond Natali Broods al op de planken in Oostende, tijdens de eerste editie van Theater Aan Zee. Ze heeft een boon voor de kuststad, vindt er een weerbarstigheid die haar wel bevalt. En bewaart mooie herinneringen aan de dagen op het bootje dat de ouders van haar vriend er een tijdlang hadden liggen. En nu stelt ze in Oostende haar eigen filmselectie voor op het filmfestival dat er zich van vrijdag 27 januari tot en met zaterdag 4 februari afspeelt.

Natali leek nochtans allesbehalve voorbestemd te zijn voor een carrière als actrice. “Integendeel, ik was een extreem verlegen kind”, glimlacht ze. “Op elke vraag knikte ik gewoon ja of neen, ik durfde geen plaats in te nemen.” De mentaliteit van het dorpsmeisje uit Zwijndrecht, waar zoiets als artistieke aspiraties niet versmacht maar ook niet bepaald aangemoedigd werden, ruilde ze op de middelbare school evenwel voor die van de stad: “Daar maakte ik een paar vriendinnen die me op sleeptouw namen. We volgden samen dictielessen, knutselden toneeltjes in elkaar. We hadden niets te verliezen, vonden die vriendinnen. Zij leerden me dromen, én om voor mijn dromen te gaan.”

Het voelt heerlijk om me helemaal in de filmwereld onder te dompelen

Die droom speelde zich af op een podium en voor een camera, waar het gelegitimeerd is om handelingen en gevoelens te tonen die niet per se de hare zijn, maar die ze wel in zichzelf kan terugvinden. En daar is het haar om te doen.

Wanneer besefte je dat je niet alleen graag acteert, maar ook góéd acteert?

“Zeker niet van bij het begin. Aan het Conservatorium werd ik na twee jaar gebuisd, wat mijn zelfbeeld niet echt omhoog hielp. Ik trok naar Studio Herman Teirlinck maar werd toen tegelijk ook uitgenodigd door Guido Henderickx voor de audities voor zijn film S. Ik kreeg de hoofdrol aangeboden maar sloeg die af. Ik voelde me er niet klaar voor, ik was tenslotte gebuisd. Maar hij heeft me toch overtuigd en daar ben ik achteraf bekeken ontzettend blij om. Ik werkte er met een goed team samen, dat me liet voelen dat ze in me geloofden. Daar heb ik beseft dat dat diploma halen één ding is – het is me ook gelukt – maar dat het pas daarna echt begint: je eigen weg in die wereld zoeken en proberen te vinden.”

Met die eerste rol – van een getormenteerde jonge vrouw die in een spiraal van seks en geweld terechtkomt – zette je de toon: je durft diep te gaan.

“Het was mijn vuurdoop, ja. Voor mij én voor mijn ouders, die sindsdien nooit meer verbaasd hebben opgekeken van wat ik doe. (lacht) Maar de regisseur en het hele team hebben me in die rol echt wel goed ondersteund. Er werd duidelijk gecommuniceerd, er werd uitgebreid gerepeteerd: allemaal heel belangrijk om je als acteur veilig te voelen. En daardoor durfde ik mezelf ook bloot te geven in die rol.”

En dan word je zoveel jaar later gevraagd om master van het Oostendse filmfestival te zijn. Hoe voelt dat?

“Fantastisch! Met S, de film waarmee het voor mij allemaal begon dus, was ik te gast op verschillende filmfestivals. Ik vond het heerlijk om daar helemaal ondergedompeld te worden in de filmwereld. Dat gevoel had ik ook toen ik in 2019 jurylid was voor het Gentse filmfestival. En nu opnieuw: de adem van een film voelen, dat vind ik zó fijn.”

Vanwaar jouw keuze voor het thema ‘Family Dynamics’, films waarin volgens het persbericht de dynamieken tussen gezinsleden en de kwetsbaarheid van de onderlinge relaties centraal staan.

“Dat was voor mij vanzelfsprekend. Ik vind het zo fascinerend omdat iedereen weet wat het is om te leven in een familie. Je hoeft daar niet eens kinderen voor te hebben, je wordt sowieso in een familie geboren. Alles wat in zo’n familie leeft – niet in het minst onderhuids -, ambities, frustraties, noem maar op… leidt tot een constante worsteling met elkaar. Niet dat we daar elke dag even intens mee bezig zijn, maar toch worden er voortdurend handelingen gesteld en keuzes gemaakt die die onderlinge relaties beïnvloeden en doen evolueren.”

“Ik merkte trouwens dat de films die ik voor het festival koos zich vaak afspelen in de middenklasse, een milieu waar het familieleven doorgaans ogenschijnlijk goed verloopt, tot er iets gebeurt dat alles overhoop gooit een overlijden, een geheim dat bekend wordt… en waardoor een zoektocht naar nieuwe verhoudingen begint. Die dynamiek, vooral dan van wat níét wordt uitgesproken, boeit me enorm. Want dat is ook wat jij en ik, als we eerlijk zijn, zélf doen: ons leven soms mooier voorstellen dan het is, tegenover anderen maar ook tegenover onszelf.”

Om de ander niet te kwetsen, is dan een veel gehoord argument.

“Dat vind ik nog het meest fascinerend, ja. We zeggen of doen iets, of net niet, om de ander niet te kwetsen. En richten precies daardoor soms nog meer schade aan. Je kind willen beschermen bijvoorbeeld, waardoor het niet meemaakt wat het eigenlijk moet meemaken. Een heel moeilijke maar ongelooflijk interessante materie. En een onuitputtelijke bron van inspiratie: het was al een thema bij de oude Grieken, er werden talloze liedjes en boeken over geschreven. En ik word er als een magneet door aangetrokken.” (glimlacht)

Pure tragedie is onverdraaglijk als er niet ook wat lichtheid in zit

Zelf groeide je nochtans niet op in een getroebleerd milieu, maar integendeel in een warm nest.

“Dat klopt. Maar in welke familie, zeker als je die iets ruimer ziet dan het gezin, is er werkelijk níéts aan de hand? Ik heb het dan zelfs niet over geweld en misbruik, kleine wrijvingen en spanningen beïnvloeden de relaties binnen een familie ook. Als kind al voelde ik het meteen als er spanningen waren. Ik heb me eigenlijk nooit onbezonnen gevoeld.”

Wat vind jij dan het moeilijkst aan het in stand houden van familierelaties?

“Mijn familie is er altijd voor me, dat vind ik er het mooist aan. In het beste geval is het een plek waar je helemaal jezelf kan zijn.

Maar misschien loert daar ook net het gevaar dat je dénkt elkaar door en door te kennen, terwijl dat toch nooit zo is. Kinderen heten dan bijvoorbeeld algauw ‘verlegen’ of ‘een durver’ te zijn, en dat label krijgen ze voortdurend opgeplakt waardoor ze zich er ten slotte helemaal naar gaan gedragen. We moeten het recht hebben om te mogen veranderen, vind ik, maar gemakkelijk is dat inderdaad niet. Want dan moet je jezelf en je plaats in een familie in vraag durven te stellen, en dat is niet vanzelfsprekend.”

In de serie ‘Déjà Vu’ worden de relaties binnen een gezin gefileerd, maar komt ook het gevecht dat veel jongeren vandaag met het leven voeren naar voren. Verontrust dat jou als mama van twee jonge zonen?

“Ik heb het gevoel dat mijn generatie inderdaad de laatste is die in een zekere mate van onbezonnenheid is opgegroeid. Wij droegen ook al T-shirts met ‘no time to waste’ op: het probleem was er toen al, maar konden we ook gemakkelijk aan de kant schuiven. Nu kan dat niet meer, niemand kan nog zeggen het niet geweten te hebben. Ik probeer hoopvol te blijven, maar in het ergste scenario neemt de natuur het opnieuw van ons over. Misschien is dat zelfs een geruststellende gedachte: we zijn het niet waard, we hebben de wereld kapotgemaakt, dus laat het maar. Een trieste gedachte, en we moeten blijven vechten, maar boontje komt uiteindelijk altijd wel om zijn loontje.”

Je bent nu ook te zien in ‘Arcadia’, een serie die zich afspeelt in een nieuwe toekomst, ná de zondvloed…

“Waar mensen leven in een systeem dat punten uitdeelt aan wie op de juiste manier leeft, zoals dat nu al een beetje in China het geval is. En wie niet voldoet, wordt uit de wereld gezet. Daarbinnen ontrolt zich dus een heftig verhaal, gedraaid in decors die Vlaanderen nog nooit eerder zag. Kijken dus!” (lacht)

Maar je hart zit niet minder bij theater. Je bent al ruim 20 jaar mee artistiek kernlid van Compagnie de HOE, voorheen de KOE. Wat mogen we daarvan voor 2023 verwachten?

“We gaan met de voorstelling Le Nouvel Homme, de Franse versie van De Nieuwe Man, toeren in Frankrijk. En werken aan een nieuw stuk rond het leven en werk van de Amerikaanse acteur en filmmaker John Cassavetes, Opening Night, waarmee we op Theater Aan Zee in Oostende in première gaan. Hij maakte samen met zijn vrouw en actrice Gena Rowlands prachtige films, als eerste onafhankelijk van de grote Hollywoodstudio’s bovendien. Maar we stelden vast dat jongeren, ook in de film- en theaterwereld bij ons, hem en zijn werk niet eens meer kennen. En daar willen we dus graag iets mee doen.”

De KOE/de HOE staat bekend om zijn ‘komisch filosofische’ stukken. Zou je ook in een film of serie wel eens komisch uit de hoek willen komen?

“Ik heb gewoon niet de timing van comedyacteurs, dat lijkt me dus niet vanzelfsprekend. Mijn vriend zegt me soms dat ik heel grappig ben, maar dat hij de enige is die dat weet. (lacht) In wat we voor theater doen, ligt dat anders. We pakken daar graag thema’s aan die zowel interessante gedachten als verhalen voortbrengen, maar inderdaad altijd met humor. Want daar wordt humor dan een glijmiddel. Een film mag voor mij zwaarder op de hand zijn, al vind ik het dan ook weer een verademing om te zien hoe Fien Troch dat doet: zoals zij speelt met droge humor in de meest ellendige thema’s, dat vind ik knap. Maar op de planken vind ik pure tragedie onverdraaglijk als er niet ook iets lichts in zit. Wij spelen ook altijd vanuit het idee dat we zelf ook maar mensen zijn, en het net als alle anderen eigenlijk ook niet weten. Het is dus niet omdat ik graag dieper graaf, dat het resultaat loodzwaar en hermetisch moet zijn.”

Kunnen we jou als televisie- of theaterkijker op guilty pleasures betrappen?

“Eigenlijk niet. Als ik tv kijk, is het Canvas. Ik kan niet, zoals mijn vriend doet als hij niet meer weet waarnaar gekeken, blijven hangen bij knutsel- of kookprogramma’s. Al moet ik toegeven dat Harry en Meghan me dan weer wél verschrikkelijk fascineren. Ik weet dat ik bedot word waar ik bijzit, maar ik kan er zo van genieten. Dat heb ik trouwens ook met magazines als Vogue en Vanity Fair: om van te smullen…” (lacht)