Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (36), auteur, psychologe en televisiemaakster.
Welkom terug, beste KW Weekend-lezer. Ik hoop dat het kwakkelweer jouw zomerplannen niet al te zeer in de war heeft gestuurd en dat je kinderen het je niet al te lastig hebben gemaakt. Mijn ouders hadden een heel simpele remedie tegen verveelde kroost. Wanneer wij durfden te klagen over een gebrek aan activiteiten tijdens de vakantie, legden zij een magisch takenlijstje klaar. De magie bestond eruit dat de verveling bij het lezen van dat lijstje binnen de seconde verdwenen was. Maar dat waren de jaren 90. Toen mocht men zijn kinderen nog manipuleren. Nu dien je je 24/7 bezig te houden met de ontwikkeling van je oogappeltje en kan je daarbij hopelijk af en toe een beroep doen op een welwillend familielid.
Een paar weken geleden was het mijn beurt. Ik had aan mijn nichtje beloofd om nog eens te gaan zwemmen en daar het kind aan de plichtsbewuste kant is (‘Wat je belooft moet je áltijd doen!’) kon ik haar uiteraard niet teleurstellen. Haar jongere broertje mocht ook mee en na een slimme – en ietwat angstaanjagende tip van mijn zus (‘Je denkt toch niet dat jij die twee in je eentje zal aankunnen? Twee volwassenen voor twee kinderen, mínstens’) trok ik met mijn broer en de twee kindjes richting LAGO. ‘In het kleedhokje gaan de meisjes bij de meisjes en de jongens bij de jongens. We wachten tot iedereen zijn badpak aan heeft voor we het hokje opendoen!’ instrueerde ik mijn troepen. Vijf minuten later stond ik halfnaakt voor de hele gang tegen mijn neefje te roepen dat het kleedhokje aan twee kanten opende. Daarbij in de wanhopige ogen kijkend van mijn even naakte broer die aan de overkant tevergeefs dezelfde boodschap aan het nichtje overbracht.
Schaamte is een luxe die ouders zich niet kunnen veroorloven, besefte ik
Eens in het zwembad klom ik met mijn nichtje de trap op naar de hoogste glijbaan. Helemaal boven kneep het kind haar beentjes toe, begon te wippen op één been en zei: ‘Tante Steph, ik moet pipi doen.’ Ik vroeg haar of ze kon wachten tot na de glijbaan. Dat kon ze, verzekerde ze me. Maar één glijbaan later was de pipi verdwenen (ergens halverwege de eerste bocht tussen mijn benen vermoed ik). Wat later bevond ik me met het vierjarige neefje op de wildwaterglijbaan. Het is niet de stoerste gozer van de streek, dus zei ik dat hij me maar stevig moest vasthouden. Dat deed hij. Aan mijn badpak zodat de ontblote linkerborst van tante Steph gedurende de hele rit goed zichtbaar was voor het overbevolkte zwembad. Anderhalf uur later keek ik uitgeput (en wederom naakt) toe hoe mijn neefje de hendel van het kleedhokje op en neer pompte alsof het een snoepautomaat betrof. Schaamte is een luxe die ouders zich niet kunnen veroorloven, besefte ik.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
