De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat actrice en auteur Leen Dendievel (37).
Op een bloedhete dag tijdens de eerste lockdown, zo bijna een jaar geleden (ja ja), zag ik een man onwel worden op het gemeenteplein. Hij geraakte niet goed uit zijn woorden en leek bang. Mijn echtgenoot belde de hulpdiensten terwijl ik tegen de man bleef praten. De onbekende man heette Jurgen, dat kwam ik toch te weten. En dat hij niet naar het ziekenhuis wou, corona, weet je wel. Ik bleef, op afstand, bij Jurgen, tot de ambulance het plein opreed. Hoewel hij bang was, liet hij zich begeleiden door de twee heren. Vooraleer hij de ziekenwagen betrad, keek hij me aan. “Dank u”, zei hij, naar adem happend.
Dank u. Twee woorden. Ze kosten geen geld en ze zijn heel makkelijk uit te spreken. Hij was dankbaar. Hij was beleefd. Dat heb ik graag en dat heb ik ook zo geleerd. Ik kreeg er zelfs complimenten over, weet ik uit betrouwbare bron; mijn moeder. In een tijd waarin Wikipedia nog niet bestond, kreeg ik een onbekende man aan de lijn, die ons gezin encyclopedieën wou aansmeren. Ik vertelde hem dat hij eens mocht langskomen en zo geschiedde. Hij vertelde mijn moeder dat hij zo onder de indruk was van haar kleine dochter, die het hele telefoongesprek met twee woorden had gesproken. Dat hij ons een rij woordenboeken en de hele geschiedenis tot de jaren 90 heeft kunnen verkopen, had er wellicht iets mee te maken, maar ik heb die anekdote in mijn complimentenzakje gestoken en het zal, tot aan mijn laatste adem, hetgene zijn waar ik het meeste trots op ben.
Die twee woorden; ze zijn zo waardevol. Alleen hoor ik ze weinig
Tijdens de tweede lockdown, waar dankbaarheid ver te zoeken was, liet een jongeman me voor aan de kassa van de supermarkt. In ons korte gesprek zei hij meermaals diezelfde twee dankwoorden. ‘Oudere’ mensen altijd voorlaten, zal hij gedacht hebben. Deze ‘oude’ wijze vrouw van 37 jaar, gaf hem hetzelfde compliment dat zij 27 jaar terug had gekregen. De jongen verliet de winkel met een brede glimlach. Ook hij zal zich misschien ooit dat ene compliment herinneren.
Die twee woorden; ze zijn zo waardevol. Alleen hoor ik ze weinig. Daarom keer ik in gedachten graag terug naar toen ik brood en charcuterie in het dorp moest gaan halen en telkens de deur uitging met dubbel zoveel dankbaarheid. Ik heb er later vaak om gelachen en ik heb het meermaals gebruikt bij het spelen van een personage. Ja, want ook die zijn beleefd. Mijn karakters spreken met twee woorden, diezelfde uit mijn woordenboek van toen. Je krijgt er zo veel mee gedaan.
Ik vraag me af hoe het nu met Jurgen is… En aan de mensen van de zorg: ‘Merci en bedankt, hé’.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
