Licht en luchtig

Ik ben jaloers op mensen die het talent hebben om licht en luchtig te zijn. Om zwevend door het leven te gaan en de ondraaglijke lichtheid te omarmen. Diegenen die vrolijkheid tot iets niet complex verheven hebben en die zo besmettelijk mogelijk doorgeven aan iedereen die hun pad kruist. Zo zijn er niet veel mensen.

Ik ben jaloers op mensen die het talent hebben om licht en luchtig te zijn

al zeker niet vandaag. Achter vederlichte verschijningen schuilt ook vaak een donker kantje. Een reeks zorgen, onverwerkt verdriet, of alledaagse frustratie. De echte kunst is waarschijnlijkbalans. Ik beheers die kunst niet. Is het een zwarte dag, dan tekenen de kringen onder mijn ogen zich af in dezelfde kleur, ben ik opgestaan met de zon in mijn hoofd, dan klatert ze door in mijn – veel te luide – lach. Zonder donker en zwaar, geen licht en luchtig. Zonder dalen, geen pieken. Ik lééf op pieken en ik mis ze. Dat is de schuld van corona. Mijn overheersende gevoel dezer dagen heet afgestompt. Op een manier die ik nooit eerdervoelde. En ik ben niet de enige.

We begrijpen elkaar. De New York Times goot dat gevoel in een woord: ‘ languishing ’.Het best te vertalen naar ‘verkommeren’ en gedefinieerd als: ‘de blah-sensatie die je voelt’, de kloof tussen depressieen groeien, de afwezigheid van je goed voelen, de dominante emotie van 2021. Vorige week vroeg een vriendin ongerust of het wel oké met me was nadat ze mijn stukje hier las. Het was harder binnengekomen dan ik dacht of bedoeld had.

Deze plek is een uitlaatklep geworden, waar ik even mijn hart kan luchten. Mijn mama heeft me altijd geleerd dat de dingen overwaaien én dat er mensen zijn die er erger aan toe zijn dan jij. Dat is een mooie manier om in het leven te staan en een goede raad. Relativeren en vooruitkijken. Nadat je even je hart gelucht hebt. Om het licht binnen te laten.