Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Ik heb het gehad met de winter. Dikke truien, gezellig binnen zitten bij de kachel, stoofpotjes… pfft… Ik ben er helemaal klaar mee. Na een lange winterslaap ontwaakt mijn innerlijke beer, de moestuin lonkt en mijn groene vingers beginnen te kriebelen. Na een winter met weinig of geen fysieke arbeid, snakt mijn lijf naar beweging en naar zweten, naar wroeten en krabben in de maagdelijke moestuingrond. Want al vier maanden zit ik op mijn honger… Letterlijk en figuurlijk. Mijn moestuin is volledig leeggeroofd en snakt ook naar een nieuwe start, naar vers zaad en frisse groene kiemende plantjes.
Na een lange winterslaap ontwaakt mijn innerlijke beer, de moestuin lonkt en mijn groene vingers beginnen te kriebelen
Het begin van de lente brengt in de natuur een soort onzichtbare onrust met zich mee. Op het eerste gezicht lijkt er niet zo veel te veranderen, maar wie goed oplet, ziet hier en daar de eerste krokussen, het zwellen van de knoppen aan de fruitbomen en hoort de vogeltjes ‘s morgens vroeg hun verleidingszang fluiten. Beetje bij beetje krijgt de wereld weer kleur. Mensen krijgen vlinders in hun buik, worden makkelijker (opnieuw) verliefd, pakken elkaar meer vast… Iedereen geniet volop van de eerste zonnestralen, laat zijn lijf en leden volstromen met warmte en nieuwe energie. In Nepal zeggen ze dat je hart opengaat als het lente wordt. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.
Deze maand begint de lente. Ik ruik het in de lucht, ik merk het aan het licht
Bijna, maar nog niet helemaal… Een week of drie geleden leek het zover: de eerste mooie zonnige dag, 16° en een zachte bries. Dan voel ik me als een atleet aan de startstreep: in opperste concentratie, wachtend op de ‘go’ om in mijn moestuin te vliegen. Maar o zo op mijn ongemak uit schrik voor een valse start. Want één zwaluw maakt de lente niet. Gelukkig viel die eerste schijnstart van de lente niet in het weekend, want dan had ik mezelf niet kunnen bedwingen, vrees ik… Dan zouden de eerste zaadjes in mijn serre al in de grond zitten en zou de lente in mijn hoofd begonnen zijn… Niet dus. Gelukkig maar… Want er volgden meteen enkele koude sombere dagen en dat overleven zulke jonge kiemplantjes in de moestuin niet.
Maar vanaf maart laat ik het los, dan mag ik mezelf helemaal laten gaan in mijn lenteverlangen. Want deze maand is het zover, deze maand begint de lente. Ik ruik het in de lucht, ik merk het aan het licht. Het kan ieder moment gebeuren, aan het begin van de maand of misschien eerder op het einde. Maar één ding is zeker; de lente komt. Hij zit al volop in mijn lijf!
(foto Thomas Sweertvaegher)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier