In het repetitiekot van Bart Clicteur: “Slagwerk is de rode draad in mijn leven”

De komende weken gaan we op zoek naar plekjes die rust en inspiratie bieden in ons kot. Dat kot mag je deze keer letterlijk nemen, de rust iets minder. Bart Clicteur uit Oudenburg leeft zich elke dag uit op zijn rode drumstel in zijn zelf gebouwde repetitiekot in de aanpalende garage van zijn huis.

“‘Het is al gelijk welk drumstel ge koopt’, zei mijn vrouw, ‘als het maar geen rode is'”, lacht Bart Clicteur. Maar dat draaide duidelijk anders uit. Leuk detail: hij flikte ooit hetzelfde met een tweedehandsauto, die een knalrood postautootje bleek te zijn. “De kleur van mijn drums heb ik eigenlijk maar op het laatste moment beslist. In de catalogus sprong die kleur eruit, maar voor mij was dat niet het belangrijkste.” Na zes jaar is Bart nog altijd meer dan tevreden over de set-up van zijn drumstel én van de ruimte waarin het staat. Zijn repetitiekot werd netjes geïntegreerd in zijn garage. “Ik droomde al heel mijn leven van een repetitiekot. Toen we de oude garage afbraken en een nieuwe bouwden, was het bijna de logica zelve dat ik wat extra ruimte voorzag om muziek te spelen.”

Zijn technische achtergrond en gevoel voor perfectionisme kwamen meer dan aardig van pas voor de bouw van zijn kot. Meer nog: met het geld dat hij zo uitspaarde, kocht hij uiteindelijk zijn droomdrumstel. Ook straf: op het moment dat hij het geld in huis had voor de aankoop ervan, werd er diezelfde nacht ingebroken. Het geld vonden ze gelukkig niet.

Geluids- en luchtdicht

Bart deed zo goed als alles zelf. “Ik ben zelfs een jaar naar school geweest om te leren metsen. Vloeren had ik al eens gedaan. Enkel het schrijnwerk en de dakgoten deed ik niet zelf. En de vloerplaat heb ik ook laten gieten, al had ik het achteraf gezien beter zelf gedaan. (lacht) Het kot is een soort box geworden in een grotere ruimte. Op de chape ligt een rubberen laag en er werd overal geluidsisolatie in verwerkt. In het raam zit glas van vier lagen dik, zodat er zo goed als geen geluid buiten het kot klinkt. Het glas alleen al weegt 150 kilo.”

Door het raam is er veel lichtinval, wat de ruimte enigszins groter doet lijken. “In principe mocht het nog wat groter, ja. Maar het was ook een gulden middenweg zoeken met de rest van het gezin. Ik wilde zelf ook niet te veel van de tuin opgeven, maar ik ben heel blij met het zicht dat ik hier heb.”

Die geluidsdichte ruimte is een grote meerwaarde. De buren hebben geen overlast, en als de rest van het gezin in de living zit, horen ze helemaal niks. “Wel een vreemd zicht als er buiten bijvoorbeeld een stevige voorjaarsstorm is, en je binnen niks hoort. In de zomer kan het hier wel warm zijn als we repeteren, omdat het kot geluids- en dus ook luchtdicht is.”

“Of de ruimte goed gebruikt wordt? Ik zit hier zo goed als elke dag een uurtje, ja. Voor mij is dat het zenmoment van de dag. Slagwerk is voor mij echt de rode draad in mijn leven. Ik begon er al mee in 1986. Mijn vader speelde mee in de fanfare van Jabbeke en van kinds af gingen we altijd mee. Drummen vond ik enorm fascinerend.”

Een godsgeschenk

Bart volgde muziekschool en sloot zich bij het ene na het andere ensemble aan. Al snel zaten heel zijn weekends stampvol met repetities. In de jaren 90 resulteerde dat in een eigen muziekgroepje POA, dat later Godless Ophidian werd, waarvan een grote vlag het kot siert. Sinds een jaar of zes speelt Bart bij The Suspenders. Punkrock en metal werden ingeruild voor swing en rockabilly. Momenteel leert hij ook bastuba spelen.

“Zo’n repetitieruimte vlakbij is een godsgeschenk. Als ik een uurtje vrij heb, kan ik wat oefenen. Vorig jaar stond ik met de harmonie van Oudenburg (waarvan hij ook bestuurslid is, red.) op het podium, samen met Gene Thomas en Jackobond. Je kan zulke nummers instuderen op partituur, maar het is nog veel fijner als je ze echt onder de knie kan krijgen. Dan geniet je dubbel van zo’n optreden.”

Van de optredens die The Suspenders al deden, hangen er ook affiches in zijn kot. Pronkstukken van de vele memorabilia zijn een foto, handtekening en drumstick van Mike Portnoy, die lange tijd bij de progrockband Dream Theater speelde. “De foto kon ik nemen toen een toenmalige collega een interview met hem kon doen en ik meekon. De handtekening komt van een fandag in Den Bosch, waar ik tot twee keer een meet-and-greet won. En de drumstok is er eentje vanop een optreden in de AB.” Zo voelt het aan alsof die enthousiaste tiener hier nog rondwaart. Of toch niet helemaal: want er is geen plek voor een bar en zetel zoals in het klassieke, groezelige repetitiekot. “Misschien geen slechte zaak”, bedenkt Bart zich. “Want als jonge gast kwam er toen niet bepaald veel in huis van repeteren.” (lacht)