Kunstenaar Nick Ervinck noemt zichzelf een vakidioot en beschouwt dat als een compliment. Zijn werk beheerst zijn hele leven, “een woord als ‘pensioen’ staat niet in mijn woordenboek”. Ondernemer is hij ook, al neemt hij naar eigen zeggen heel wat beslissingen die vanuit ondernemersstandpunt knettergek zouden worden genoemd. “Eigenlijk wil ik alleen maar grenzen verleggen.”
Een druilerige winterdag in Westende roept bij kunstenaar Nick Ervinck bovenal een dubbel gevoel op. “In de zomer bruist het hier, nu ligt het er verlaten en troosteloos bij. Dat dubbele zal wel eigen zijn aan toeristische locaties. Mij persoonlijk interesseert de Kust nog het meest op kunsthistorisch vlak. Ensor, Magritte – om er maar enkele te noemen – waren gefascineerd door de zee en woonden of werkten hier, tijdens de belle époque werden er prachtige gebouwen neergezet. Maar de sfeer van die dagen is weg. De gebouwen zijn grotendeels verdwenen; de huidige skyline heeft een bepaalde charme, maar is daarom niet de mooiste. Al kan je ook in het níét mooi zijn een bepaalde schoonheid ontdekken natuurlijk. Ik vrees dat de Kust gewoon aan aantrekkingskracht heeft ingeboet, ook al doordat het aanbod aan andere toeristische mogelijkheden de voorbije decennia enorm is toegenomen.”
Zelf zoekt hij de Kust zelden op, “en dan eerder in mijn hoofd dan in realiteit”. Als hij er komt, is dat doorgaans omdat hij er werken tentoonstelt zoals vorige zomer nog in Blankenberge. Voor de kunsttentoonstelling Beaufort maakte hij voor Bredene in 2012 het werk Olnetop, “geïnspireerd op het water dat van de golfbrekers opspat. De drie grijze poten maken er een soort van imaginair dier van, dat ‘s nachts door de duinen struint.” Het beeld bleef jarenlang in Bredene staan tot Middelkerke het werk aankocht met het oog op het aanleggen van een beeldenpark als toeristische attractie. Behalve Nicks Olnetop vind je nu al de Caterpillar 5bis van Wim Delvoye en ‘I can hear it’ van Ivars Drulle in de duinen tussen Middelkerke en Westende.
Ik moet het een kunstenaar vragen: wát is kunst?
“Kunst is iets heel persoonlijks, een gegeven dat elke dag kan veranderen ook. Voor mijzelf bouwt een goed kunstwerk voort op een kunsthistorische traditie. Ik ben dan ook constant op zoek naar wat beeldhouwkunst in het verleden was en wat die op vandaag is, en hoe ik daar als kind van mijn tijd iets aan toe kan voegen. Ik wil grenzen verleggen. Je mag een Picasso vandaag nog tien keer beter uitvoeren dan Picasso zelf dat deed, het zal nooit meer ‘nieuw’ zijn. Wat niet wegneemt dat je vertrekkend vanuit Picasso’s werk en visie iets nieuws kan creëren, dan wordt het net weer boeiend.”
“Mijn hobby’s zijn kunstboeken lezen en tentoonstellingen bezoeken”
“Maar kunst is natuurlijk niet functioneel, en daar hebben sommigen het moeilijk mee. Kunst vult andere waarden in. Een designtafel kan artistiek zijn, maar moet in de eerste plaats als tafel dienen. Een kunstwerk hoeft aan geen enkele praktische invulling te voldoen. Maar ik hou er net van om ‘gegrepen’ te worden door een kunstwerk, en er in de loop van de tijd zelfs nieuwe lagen in te ontdekken.”
Sta je erop om kunstenaar genoemd te worden? Of is beeldenmaker ook al goed?
“We willen altijd alles in een vakje duwen natuurlijk, dan kunnen we het benoemen. Voor de een is Nick Ervinck ‘die met zijn grote gele blobsen’, voor een ander ‘die 3D-kunstenaar’. Ik verkies ‘kunstenaar’ omdat ik het een mooi woord vind en degelaagdheid waarnaar ik zelf ook streef beter aangeeft.”
Is ‘anders zijn dan anderen’ iets wat je nastreeft?
“Ik denk dat ik als mens vrij normaal ben (lacht), maar ik heb ondervonden – al tijdens mijn studies – dat ik nogal vanzelfsprekend ‘out of the box’ denk. Dat dat kán, vind ik fantastisch aan de tijd waarin we leven. Al die nieuwe fenomenen: bitcoins, crowdfunding, Instagram… brengen succesverhalen voort die vijf jaar geleden nog ondenkbaar waren. Originaliteit is belangrijker dan ooit, opvallen in de massa, iets durven te doen wat anderen niet doen. Ook ik ben daarnaar op zoek, in mijn werk, maar ook in hoe ik mijn onderneming uitbouw en misschien zelfs als persoon.”
Een moeilijk evenwicht, dat tussen kunstenaar en ondernemer zijn?
“Ik werd er tijdens mijn studentenjaren aan de Gentse academie wel vaker op gewezen dat ik onmiskenbaar ‘West-Vlaamse roots’ heb, ja. Ik kom uit een allerminst cultureel onderlegde familie – mijn vader is garagist, mijn moeder deed administratief werk voor GB – dus dat ondernemerskantje kan ik inderdaad niet ontkennen. Mijn ouders hebben me wel altijd voluit gesteund in wat ik deed, en dat is misschien níét zo typisch West-Vlaams. Veel leeftijdsgenoten kregen te horen dat ze eerst iets serieus moesten studeren, ‘dat ge toch uw boterham kunt verdienen’. Als je daarna nog per se iets met kunst wilde doen, ja dán… Ik denk dat die instelling een andere druk legt op iemand die zijn weg zoekt. Ik mocht doen wat ik wilde.”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
Wie is Nick Ervinck?
Nick Ervinck (36) groeide op in Kortemark en woont nu samen met zijn vriendin Kaat Sabbe en dochtertjes Lene (3) en Ida (8 maanden) in Lichtervelde. Hij studeerde aan de Kunstacademie van Brugge en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent.
In Lichtervelde heeft Nick ook zijn atelier, kantoren en privégalerie. Hij gebruikt technieken zoals 3D-prints, animatievideo’s en digitale tekeningen om monumentale sculpturen te ontwerpen. Hij is bekend om zijn knalgele polyester sculpturen in openbare ruimtes, stelt sinds enkele jaren internationaal tentoon en zijn werk werd al meerdere keren bekroond.
“Actualiteit? Volg ik beter dan vijf jaar geleden, toen het me werkelijk niet interesseerde. Ik word me er nu wel van langsom meer van bewust dat wat er in de wereld gebeurt ook invloed heeft op mijn eigen leven. Ik wil mijn kop niet in het zand steken, maar het kan me ook niet echt boeien.”
Je volgt wel de nieuwe technologische ontwikkelingen op de voet. Hoe zie je de toekomst daarvan?
“Onlangs las ik de boeken Homo Deus en Homo Sapiens van Yuval Noah Harari, en die zijn me erg bevallen. In het eerste vat hij de wereldgeschiedenis samen op een heel bevattelijke manier. In het tweede probeert hij de toekomst van de mensheid in kaart te brengen. Daarin stelt hij onder meer dat we over vijftig jaar niet meer zullen sterven van ouderdom. Dan leven we door, tenzij we gedood worden door een kogel of onder een bus lopen. Het gevolg is dat we dan vermoedelijk de meest angstige generatie ooit krijgen, niemand durft nog zijn huis uit… Het boek zet echt aan tot nadenken.”
“En ja, ik sta heel positief tegenover technologische vooruitgang. Met 3D-printen kunnen we eindeloos veel doen. Helaas kan je er ook al wapens mee maken, die nergens geregistreerd worden. Als mens met die vooruitgang leren omgaan, vormt een enorme uitdaging voor de toekomst.”
Hebben die bedenkingen dan ook een weerslag op jouw werk?
“Neen, dat niet. Ik was in New York toen 9/11 gebeurde, letterlijk op weg naar de Twin Towers die ochtend. Ik ben toen zelfs live in het VTM-nieuws geweest om verslag uit te brengen. Ik denk dat ik dat op een gezonde manier verwerkt heb, wat niet voor iedereen uit mijn gezelschap het geval was heb ik nadien vernomen. Ik heb die dag zowat beleefd door de lens van mijn camera, nam enorm veel foto’s… Misschien heeft dat een soort afstand gecreëerd. Ik was nog student en heb me nadien wel een tijdje opgesloten in mijn kot met al het materiaal dat ik gefotografeerd had. Tot ik besloot dat ik daarmee géén kunst wilde maken. Het is gewoon niet mijn roeping om sociaal geëngageerde of maatschappelijk geïnspireerde kunst te maken.”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
Van Lichtervelde naar Shanghai
Spelen roots nog een rol voor een kunstenaar die intussen internationaal tentoonstelt? “In mijn hoofd zou ik gemakkelijk in Londen of New York kunnen wonen, in realiteit allicht niet. Ik voel me niet bijzonder gebonden aan mijn streek, maar ze blijft mijn natuurlijke habitat. Een atelier in of all places Lichtervelde? Ja dus, want ik heb wel wat ruimte nodig en die is hier tenminste nog betaalbaar. Ik word hier ook met rust gelaten. En of ik nu vanuit New York naar Shanghai vlieg, of van hieruit: dat maakt op zich niks uit.”
En hoe verzoen je dat met een gezinsleven?
“Het is zoeken, en voor mijn vrouw zeker niet evident. Maar we hebben die keuze samen gemaakt. Ik wilde bewust graag kinderen, ik besef dus goed genoeg dat ik tijd voor hen moet maken. Ik denk zelfs dat het gezond voor me is om af en toe de knop om te móéten draaien. Hoe ik het later allemaal zal bolwerken, is me nog niet duidelijk, maar dat komt wel. En het is een cliché, maar ik begrijp nu pas beter wat mijn ouders allemaal voor mij gedaan hebben. In die fase zit ik nu dus.” (lacht)
Van welke kunst geniet je zelf?
“Met ouder worden ga ik alsmaar selectiever op zoek, vooral in architectuur, beeldende kunst en nieuwe media. Henry Moore bewonder ik enorm, Richard Deacon, Anish Kapoor… Maar ik volg ook de nieuwe generatie zoals Joris Laarman, een jonge Nederlandse designer, of modeontwerpster Iris van Herpen.”
“Ik maakte 9/11 mee en besloot bewust daar geen kunst van te maken”
Wat houdt je bezig naast je werk?
“Weinig, moet ik toegeven. Ik ben een vakidioot. Mijn hobby’s zijn kunstboeken lezen en tentoonstellingen bezoeken. Ik kijk wel heel graag naar sciencefictionfilms, en ik hou van gamen. Maar dat laatste doe ik bewust niet meer, want ik neig op dat vlak algauw naar verslaving. Met ouder worden kan ik al eens genieten van zoiets als uit eten gaan, maar daar houdt het zo’n beetje op.”
Wie is Nick Ervinck?
Nick Ervinck (36) groeide op in Kortemark en woont nu samen met zijn vriendin Kaat Sabbe en dochtertjes Lene (3) en Ida (8 maanden) in Lichtervelde. Hij studeerde aan de Kunstacademie van Brugge en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent.
In Lichtervelde heeft Nick ook zijn atelier, kantoren en privégalerie. Hij gebruikt technieken zoals 3D-prints, animatievideo’s en digitale tekeningen om monumentale sculpturen te ontwerpen. Hij is bekend om zijn knalgele polyester sculpturen in openbare ruimtes, stelt sinds enkele jaren internationaal tentoon en zijn werk werd al meerdere keren bekroond.
“Actualiteit? Volg ik beter dan vijf jaar geleden, toen het me werkelijk niet interesseerde. Ik word me er nu wel van langsom meer van bewust dat wat er in de wereld gebeurt ook invloed heeft op mijn eigen leven. Ik wil mijn kop niet in het zand steken, maar het kan me ook niet echt boeien.”
Je volgt wel de nieuwe technologische ontwikkelingen op de voet. Hoe zie je de toekomst daarvan?
“Onlangs las ik de boeken Homo Deus en Homo Sapiens van Yuval Noah Harari, en die zijn me erg bevallen. In het eerste vat hij de wereldgeschiedenis samen op een heel bevattelijke manier. In het tweede probeert hij de toekomst van de mensheid in kaart te brengen. Daarin stelt hij onder meer dat we over vijftig jaar niet meer zullen sterven van ouderdom. Dan leven we door, tenzij we gedood worden door een kogel of onder een bus lopen. Het gevolg is dat we dan vermoedelijk de meest angstige generatie ooit krijgen, niemand durft nog zijn huis uit… Het boek zet echt aan tot nadenken.”
“En ja, ik sta heel positief tegenover technologische vooruitgang. Met 3D-printen kunnen we eindeloos veel doen. Helaas kan je er ook al wapens mee maken, die nergens geregistreerd worden. Als mens met die vooruitgang leren omgaan, vormt een enorme uitdaging voor de toekomst.”
Hebben die bedenkingen dan ook een weerslag op jouw werk?
“Neen, dat niet. Ik was in New York toen 9/11 gebeurde, letterlijk op weg naar de Twin Towers die ochtend. Ik ben toen zelfs live in het VTM-nieuws geweest om verslag uit te brengen. Ik denk dat ik dat op een gezonde manier verwerkt heb, wat niet voor iedereen uit mijn gezelschap het geval was heb ik nadien vernomen. Ik heb die dag zowat beleefd door de lens van mijn camera, nam enorm veel foto’s… Misschien heeft dat een soort afstand gecreëerd. Ik was nog student en heb me nadien wel een tijdje opgesloten in mijn kot met al het materiaal dat ik gefotografeerd had. Tot ik besloot dat ik daarmee géén kunst wilde maken. Het is gewoon niet mijn roeping om sociaal geëngageerde of maatschappelijk geïnspireerde kunst te maken.”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
Cultuur en toerisme: moeilijke oefening
De zomer van 2018 heeft een nieuwe editie van het kunstevenement Beaufort in petto. “Ik ben een fan, ja. Maar dan vooral van het concept van de eerste edities met monumentale sculpturen opgetrokken langs de hele kustlijn. Maar een intussen flink beperkt budget en het moeizame evenwicht tussen cultuur en toerisme maken het de curatoren niet gemakkelijk om de reputatie van het evenement hoog te houden. Ik kan me in beide standpunten terugvinden: dat van de badstad die zoveel mogelijk return wil én dat van de curator die de kunstliefhebber een mooi event wil aanbieden. Kunst tonen zonder te veel commerciële compromissen te moeten sluiten, blijft een moeilijke oefening.”
“En of je dan slaagt of niet heeft niet alleen te maken met talent, maar ook met andere eigenschappen én met een hoop toevalligheden in het leven. Neen, ik heb geen enkele moeite met het etiket een ondernemendkunstenaar te zijn. Ik zou het wel beledigend vinden om een commercieel kunstenaar genoemd te worden. En waar de grens ligt, daarover verschillen de meningen.”
Wat gaat voor jou dan te ver?
“Een idee dat aanslaat uitmelken: dat vind ik te ver gaan. Van een populair werk een hele reeks duplicaatjes maken bijvoorbeeld. Het is een constant afwegen van welke opdrachten ik wel of niet doe, en de grens is soms dun. Zolang ik in mijn eigen werk geloof, zit het voor mij goed. Ik hoef geen rekening te houden met wat anderen van mijn werk vinden.”
“Ik werk veel met geel, ik heb iets met die kleur. De voorbije vijftien jaar droeg ik alleen gele schoenen”
Noem je jezelf een workaholic?
“Ik ben bezeten door mijn werk, ja. Als ik twee dagen niet bezig ben met mijn kunst, word ik al ambetant. Ik ben daarom niet continu fysiek bezig, maar wel constant in mijn hoofd. Vermoeiend, maar niet op een manier dat ik dat erg kan vinden. Het is gewoon wie ik ben.”
Van Lichtervelde naar Shanghai
Spelen roots nog een rol voor een kunstenaar die intussen internationaal tentoonstelt? “In mijn hoofd zou ik gemakkelijk in Londen of New York kunnen wonen, in realiteit allicht niet. Ik voel me niet bijzonder gebonden aan mijn streek, maar ze blijft mijn natuurlijke habitat. Een atelier in of all places Lichtervelde? Ja dus, want ik heb wel wat ruimte nodig en die is hier tenminste nog betaalbaar. Ik word hier ook met rust gelaten. En of ik nu vanuit New York naar Shanghai vlieg, of van hieruit: dat maakt op zich niks uit.”
En hoe verzoen je dat met een gezinsleven?
“Het is zoeken, en voor mijn vrouw zeker niet evident. Maar we hebben die keuze samen gemaakt. Ik wilde bewust graag kinderen, ik besef dus goed genoeg dat ik tijd voor hen moet maken. Ik denk zelfs dat het gezond voor me is om af en toe de knop om te móéten draaien. Hoe ik het later allemaal zal bolwerken, is me nog niet duidelijk, maar dat komt wel. En het is een cliché, maar ik begrijp nu pas beter wat mijn ouders allemaal voor mij gedaan hebben. In die fase zit ik nu dus.” (lacht)
Van welke kunst geniet je zelf?
“Met ouder worden ga ik alsmaar selectiever op zoek, vooral in architectuur, beeldende kunst en nieuwe media. Henry Moore bewonder ik enorm, Richard Deacon, Anish Kapoor… Maar ik volg ook de nieuwe generatie zoals Joris Laarman, een jonge Nederlandse designer, of modeontwerpster Iris van Herpen.”
“Ik maakte 9/11 mee en besloot bewust daar geen kunst van te maken”
Wat houdt je bezig naast je werk?
“Weinig, moet ik toegeven. Ik ben een vakidioot. Mijn hobby’s zijn kunstboeken lezen en tentoonstellingen bezoeken. Ik kijk wel heel graag naar sciencefictionfilms, en ik hou van gamen. Maar dat laatste doe ik bewust niet meer, want ik neig op dat vlak algauw naar verslaving. Met ouder worden kan ik al eens genieten van zoiets als uit eten gaan, maar daar houdt het zo’n beetje op.”
Wie is Nick Ervinck?
Nick Ervinck (36) groeide op in Kortemark en woont nu samen met zijn vriendin Kaat Sabbe en dochtertjes Lene (3) en Ida (8 maanden) in Lichtervelde. Hij studeerde aan de Kunstacademie van Brugge en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent.
In Lichtervelde heeft Nick ook zijn atelier, kantoren en privégalerie. Hij gebruikt technieken zoals 3D-prints, animatievideo’s en digitale tekeningen om monumentale sculpturen te ontwerpen. Hij is bekend om zijn knalgele polyester sculpturen in openbare ruimtes, stelt sinds enkele jaren internationaal tentoon en zijn werk werd al meerdere keren bekroond.
“Actualiteit? Volg ik beter dan vijf jaar geleden, toen het me werkelijk niet interesseerde. Ik word me er nu wel van langsom meer van bewust dat wat er in de wereld gebeurt ook invloed heeft op mijn eigen leven. Ik wil mijn kop niet in het zand steken, maar het kan me ook niet echt boeien.”
Je volgt wel de nieuwe technologische ontwikkelingen op de voet. Hoe zie je de toekomst daarvan?
“Onlangs las ik de boeken Homo Deus en Homo Sapiens van Yuval Noah Harari, en die zijn me erg bevallen. In het eerste vat hij de wereldgeschiedenis samen op een heel bevattelijke manier. In het tweede probeert hij de toekomst van de mensheid in kaart te brengen. Daarin stelt hij onder meer dat we over vijftig jaar niet meer zullen sterven van ouderdom. Dan leven we door, tenzij we gedood worden door een kogel of onder een bus lopen. Het gevolg is dat we dan vermoedelijk de meest angstige generatie ooit krijgen, niemand durft nog zijn huis uit… Het boek zet echt aan tot nadenken.”
“En ja, ik sta heel positief tegenover technologische vooruitgang. Met 3D-printen kunnen we eindeloos veel doen. Helaas kan je er ook al wapens mee maken, die nergens geregistreerd worden. Als mens met die vooruitgang leren omgaan, vormt een enorme uitdaging voor de toekomst.”
Hebben die bedenkingen dan ook een weerslag op jouw werk?
“Neen, dat niet. Ik was in New York toen 9/11 gebeurde, letterlijk op weg naar de Twin Towers die ochtend. Ik ben toen zelfs live in het VTM-nieuws geweest om verslag uit te brengen. Ik denk dat ik dat op een gezonde manier verwerkt heb, wat niet voor iedereen uit mijn gezelschap het geval was heb ik nadien vernomen. Ik heb die dag zowat beleefd door de lens van mijn camera, nam enorm veel foto’s… Misschien heeft dat een soort afstand gecreëerd. Ik was nog student en heb me nadien wel een tijdje opgesloten in mijn kot met al het materiaal dat ik gefotografeerd had. Tot ik besloot dat ik daarmee géén kunst wilde maken. Het is gewoon niet mijn roeping om sociaal geëngageerde of maatschappelijk geïnspireerde kunst te maken.”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje, zeker in de zomer. Ja, ik snoep eigenlijk wel graag. Toen ik nog in Brugge studeerde, ging ik er wel eens eentje eten bij Da Vinci. In Lichtervelde, op een paar honderd meter van de autosnelweg, vind je De Bossneppe. Een dame die begonnen is met wat kaas en zuivel aan te bieden op haar boerderij, en intussen een honderdtal soorten ijs verkoopt. Leuk adresje!”
Zomer of winter aan zee?
“Ik ben absoluut geen wintermens. Van mij mogen ze de winter afschaffen. Bakken op het strand? Ik mag er niet aan denken. Met de kinderen, ja dat zou ik misschien stilaan wat vaker moeten doen.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Ik heb niks tegen naaktheid, maar toch denk ik dat ik dat liever aan me voorbij laat gaan. Ik heb geen gêne over mijn lijf, maar een naaktstrand opzoeken lijkt me iets waar je van jongs af moet mee zijn opgegroeid. Mocht ik het nu doen, dan zou het op de een of andere manier ‘wringen’.”
Frigobox of restaurant?
“Allebei. Ik ga graag eens op restaurant, maar met de kinderen erbij lijkt een frigobox me wel gezellig. En met kinderen op restaurant is overigens ook niet altijd zo’n succes… Doe voorlopig dan maar de frigobox.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 29 december. Verder in het magazine vertelt JamesCooke wat je niet mag missen, verklapt gouverneurCarlDecaluwé zijn beste restaurants, vertelt PhilippeViaene over zijn passie, wandelen we van Bekegem naar de Roksemput, toont tuinman Angelo Dorny hoe je een moestuinplan maakt en verklaart muzikant en zanger Stef Bos zijn liefde voor Leffinge.
Strandwandeling
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier