Game over

Steven Claerhout maakt van het ‘huwelijk’ met zijn Dwars door Amerika-kompaan Wouter Deboot een open relatie. Elke week gaat hij op date en brengt hij hier verslag uit. “Ik zoek niks, maar ik sluit ook niets uit”, zo houdt Steven de kans op de ultieme match open.

Maud is niet meer… Althans, niet meer in mijn leven. De noorderzon lokte haar van mij weg. Verweesd staar ik naar haar rimpelloze bedhelft. Hier placht ze te liggen, vrij van zorgen, totdat die van mij haar overrompelden. Ik had het moeten weten, want niet zo lang geleden las ik het nog. “Vrouwen zijn doorgaans bereid heel wat te slikken van hun partner. Tot de maat echt vol is. En ze onherroepelijk beslissen om er een punt achter te zetten.”

Boeken vol worden geschreven over mannen en vrouwen. Krantenwinkels nog voller. Met feiten en fabels, die dan ook nog eens onderling inwisselbaar zijn. Eens te meer streefde ik te hard naar het perfecte scenario. Dat van in de films, waar verliefdheid je overvalt en alle vragen op een afstand houdt.

Mijn vertrouwde overvaller is minder romantisch, en heeft zo veel gezichten dat ik hem na al die jaren nog altijd niet ontmaskerd heb. Het is die eeuwige besluiteloosheid, het veelkoppige monster dat elke kans op iets moois genadeloos verijdelt. Maud voelde dat. Meer nog, ze toonde begrip. Maar iedereen heeft grenzen, en die van haar ging ik op onbewaakte momenten gewoon al te vaak voorbij. Nu is ze weg, samen met mijn besluiteloosheid.

Zo worden godinnen geboren, hoog verheven boven elke realiteit

Plots weet ik het. Zij was het. De ware. Of toch zeker een ervan. Ook daar kan ik mijn klok op gelijk zetten, want afwijzing doet mijn hart al altijd sneller slaan. Zo worden godinnen geboren, hoog verheven boven elke realiteit. Onzichtbaar, maar net daarom alomtegenwoordig in gedachten.

Die geschiedenis wil ik dit keer absoluut niet herhaald zien. Ik wil niet nog eens stapelverliefd worden op een spookbeeld van wat was. Dat Maud plots besliste om me te ghosten – tijdens het daten van de aardbodem verdwijnen en niets meer van zich laten horen – heb ik alleen maar aan mezelf te wijten. Nu is het zaak om dat te plaatsen. Niet om constant te checken wanneer ze online is. Of om alles wat ik zie en hoor, tot verkeersinfo toe, aan haar leefwereld te linken.

Genekt door mijn hoofd ben ik onderhand al meer dan genoeg. Ik ben de tel kwijt. De moed ook, en mijn Maud. Al wat me rest is de bevestiging van wat ik al wist. De theorie, die ik door herhaling inmiddels tot in de puntjes beheers. Jammer genoeg zijn er echter geen oplossingen. Enkel beslissingen. Bij voorkeur zelf te nemen.