Feest zonder peter

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Langs de Madison River richting Ennis probeer ik de wind te negeren en te genieten van de veelkleurige weilanden die zich als een lappendeken neervlijen aan de voet van een langgerekte bergketen. Genieten lukt echter amper, want nu en dan voel ik een vlaagje heimwee de kop opsteken. Iets wat ik trouwens ook bij Steven zie. De leegte weegt op sommige momenten als lood en dan snakt de familiemens in mij naar vertrouwdheid en rust. Je weet dat je als reiziger mensen achterlaat en je stelt je daar op voorhand zo goed en zo kwaad als het gaat op in. Maar soms wordt het gemis te zwaar. Dan wordt zelfs de blauwste lucht somber en sorteren de weergaloze landschappen een averechts effect. Waarom kan ik dit niet delen met alle mensen die me na aan het hart liggen?

Je weet dat je als reiziger mensen achterlaat en je stelt je daar op voorhand zo goed en zo kwaad als het gaat op in

Ik voel dat wringende ongemak wanneer ik net voorbij Twin Bridges, op weg naar Dillon, mijn fiets aan de kant zet en een videoboodschap inspreek voor mijn petekind. Léon is het eerste kindje van mijn zus Annelien. Hij beseft het misschien nog niet, maar nu al voel ik onvoorwaardelijke liefde voor hem. Terwijl ik zelf in Montana vertoef, wordt zijn geboorte gevierd tijdens een groots opgezet feest. Een feest zonder peter, want die zit aan de andere kant van de wereld op zijn fiets. Dat steekt. Ooit kom ik hier terug en neem ik Léon mee. Voorlopig moet hij het stellen met wat woorden die hij nog niet begrijpt. Eenzaam aan de oever van een fraai meer neem ik mijn videoboodschap op. Een vlucht kwekkende ganzen zorgt voor de soundtrack, een dalende zon voor de perfecte belichting. Een gigantische rots achter mij staat symbool voor wat ik voor mijn petekind wil zijn.

“Lieve Léon en lieve mensen daar, geniet van het feest en van elkaar. Ik ben in gedachten zeer hard bij jullie. Santé.”

Zelf heb ik ook een kinderwens, maar die heb ik vooralsnog niet in de praktijk kunnen omzetten. En dat brengt me even van slag. Als tegengewicht breng ik mijn gedachten terug naar de dag ervoor. Toen ontmoette ik Jack, een gitarist die ooit nog tourde met grootheden als Joni Mitchell, Jackson Browne en Crosby, Stills & Nash.

Een gigantische rots achter mij staat symbool voor wat ik voor mijn petekind wil zijn

Jack nam me mee naar zijn zilvergrijze camper. Hij wilde me een paar foto’s tonen. Van zijn kinderen meer bepaald, maar groot was mijn verbazing toen ik zag wie hij bedoelde. Samen met zijn vrouw houdt hij al jaren een stel rode lynxen als huisdieren. De imposante beesten leven er in perfecte harmonie met een paar gewone huiskatten. De foto’s waren net zo hilarisch als schrikwekkend. Op een ervan reed een lynx mee in zijn sneeuwmobiel. Jack legde uit waarom ik me geen zorgen hoefde te maken. “Voor mij zijn dat eigenlijk gewoon katten die wat groter uitgevallen zijn. Ze weten dat onze ogen naar voren gericht staan, en dat wij als mensen dus eigenlijk roofdieren zijn. Het enige wat de lynxen kan schelen is of wij hen als prooi zien, en of ze zich bijgevolg moeten verdedigen.” Ik had zin om hem gek te verklaren, maar zijn sympathieke houding belette me dat.

De herinnering aan zijn vreemd samengestelde gezin tovert opnieuw een glimlach op mijn gezicht. De natuurlijke doping die ik nodig heb voor het vervolg van mijn tocht.