Een door de zon gekuste Eva Daeleman: “Ik heb nu het leven waar ik toen van droomde”

Geen dag gaat voorbij waarop Eva Daeleman zich niet gelukkig prijst. Ze ruilde de stadsdrukte voor de kust en de rush voor de rust. Opstaan doet ze zonder wekker, werken op haar eigen tempo en genieten als het kan. Met haar bruingebrande armen en door de zon gekuste gezicht is ze in haar element op het strand van Raversijde. Tegen de ondergaande zon praat ze honderduit. Over vrijheid, vrouwelijkheid, verliefd zijn en de liefde voor haar – ongeboren – kind.

De kust is haar nieuwe thuis geworden. De zee, het strand, de duinen. ‘Een kind van de zon’, zo noemt Eva Daeleman zichzelf. En dat zie je. Het lijkt alsof de zonnestralen haar opzoeken en haar zo warm mogelijk proberen te houden. Hoewel de wind probeert te verkillen en gretig speelt met haar blonde lokken, dartelt ze met een glimlach blootsvoets door het mulle zand. Het is vrijdagavond, kwart na acht en de zon begint te zakken. Dit is haar nieuwe thuis. Dat zie je. Dat voel je.

Op haar 19de al was ze de rijzende ster van MNM, waar ze samen met Peter Van De Veire het ochtendblok voor haar rekening nam. Later had ze ook haar eigen radioshow, had ze een televisieshow en was ze een tijdlang omroepster bij Eén. Het ging hard. Ontzettend hard. En Eva ging mee. Ze wilde mee en ze wilde meer. Tot haar lichaam stokte en ze brak. Op haar 25ste werd ze getroffen door een genadeloze burn-out. Het zou haar leven en de manier waarop ze in het leven staat voorgoed veranderen.

We ontmoeten Eva in de duinen van Raversijde, pal op de grens van Oostende met Middelkerke. Omdat haar favoriete bankje bezet is, vlijen we ons gezellig neer aan de rand van het wandelpaadje.

Oef. We zitten. Eva, alles goed met je?

(lacht) “Ja, goed. Heel goed zelfs. Deze periode van het jaar is voor mij een heerlijkheid. Veel licht, veel buiten zijn. Als ik zie hoe de wolken plaatsmaken voor de zon, dan fleur ik op.”

“Ik hou van de zee. Op de momenten dat het minder goed met me ging, was dit een plek waar ik heel gemakkelijk kwam. Toen ik Stijn(Heymans, haar echtgenoot, red.) leerde kennen, kwamen onze dromen eigenlijk samen. We zeiden vaak tegen elkaar: ‘Ooit wonen wij aan het strand van Bali’. Al grappend. Tot hij op een ochtend plots fluisterde: ‘Eva, België heeft ook een zee.'” (lacht)

Evident is verhuizen naar West-Vlaanderen niet. Jullie roots liggen in Vlaams-Brabant, jullie woonden in Mechelen.

“Mensen snapten het gegeven van de kust, maar het stukje ‘West-Vlaanderen’ was even wennen. Wij kwamen uit ‘het centrum van de wereld’. Daar heb je alles wat je nodig hebt. Hier voel je dat veel zaken er niet zijn, of dat ze nog moeten komen. Je bent een beetje weg van de wereld. Al is dat eigenlijk net wat wij zochten.”

Die afstand, die rust?

“Ja, ergens wel. En het gegeven dat er aan één kant niets is. Het is ergens wel pittig dat onze vrienden en familie vrij ver wonen, maar hier kunnen we perfect finetunen op onszelf. Op waar wij zin in hebben. Ik merk wel dat ik, als we weer naar ‘het binnenland’ gaan, heel snel mee word gezogen in die ratrace. Terwijl dat tempo eigenlijk niet goed is voor me. Aan de kust wordt niet aan me getrokken.”

Elke dag vakantie. Het is niet alleen de titel van hun podcast, maar simpelweg hun levensmotto. Ze werken wel, uiteraard, maar de balans zit juist. Staan de golven goed, dan gaan ze surfen. Wordt er gewerkt, dan is dat met de volle focus. De manier waarop Eva en Stijn hun agenda vullen, valt onmogelijk te vergelijken met hoe ze dat vroeger deden.

Er is geen hokje meer om Eva Daeleman in te steken. Heb je nood aan die variatie?

“Ik heb mijn eigen job uitgevonden, hé. (lacht luid)Neen, klopt, het moet afwisselen. Als ik enkel coach, ben ik snel verveeld. Als ik enkel schrijf, ben ik snel verveeld. Voor mij is de rode draad duidelijk: mensen opnieuw in verbinding brengen met elkaar en vooral met zichzelf. Er is op dat vlak een gigantisch momentum gaande. Mensen hebben de laatste maanden enorm veel geleerd en durven nu andere keuzes te maken.”

De gedwongen pauze heeft velen deugd gedaan.

“Ja, exact. Ze zijn tot inzicht gekomen over hun leven: Wat ik deed, fuck jong, dat kan ik écht niet volhouden. Het gaat om het bewust maken van die keuzes.”

“Ik ben ook bezig met het officieel afronden en verkopen van Studio Stil, mijn yogastudio in Mechelen. Eens dat achter de rug is, heb ik op dat vlak geen verantwoordelijkheden meer. Helemaal vrij.”

Mag ik jou een voorvechter van de vrijheid noemen?

“Misschien wel. Hoewel het meer gaat om eigenheid, denk ik. Vrijheid klopt als het gaat over hoe je naar werk kijkt. Ik ben eigenlijk een superharde werker. Ik werk misschien minder, maar wel véél intenser. Ik begin mijn werkdag nooit voor 10 uur ‘s ochtends en normaal werk ik nooit langer dan zes uur per dag.”

“Ik kan me eerlijk gezegd niet meer indenken dat het ooit anders was. Stel dat ze me opnieuw een job bij de radio aanbieden. Dat is heel verleidelijk (lacht) Maar naar Brussel elke dag? No, maar echt no way! We werken een groot deel van ons leven, dus dat mag ook best wel leuk zijn. Pas op, Stijn en ik hebben niet de makkelijkste weg gekozen. Wij hebben geld ingeruild voor tijd. En heel veel mensen stellen onze manier van leven en werken ook in vraag. Alsof het te mooi is om waar te zijn. Dan glimlach ik en denk ik: uhu, maar wij doen het.“

Was het moeilijk om dat typische patroon te doorbreken?

“Het typisch Vlaamse doe maar normaal, dat is al gek genoeg. Wat andere mensen doen, maakt mij niet uit. Maar ik heb voor mezelf beslist dat ik niet zo verder wilde leven. Ik besloot te stoppen met de radio en dus een goedbetaalde job, fijn aanzien en zekerheid op te geven. Dat was niet makkelijk, maar ik voelde dat ik het niet meer kon. Het vroeg te veel van me. Laatst vond ik in een doos een kaartje uit 2016 terug. Een kaartje waarop mijn ‘droomleven’ van toen stond. Ik las dat en zei tegen Stijn: schatteke, kom eens kijken. Dít is ons leven. Dat is gelukt. Het is door Stijn te leren kennen in een stroomversnelling geraakt. Je creëert een eigen eilandje waarop je samen die beslissingen kan maken. Dat is heel fijn, ook al snapt niet iedereen altijd wat wij doen.” (lacht)

Haar Stijn. Bijna twee jaar zijn ze ondertussen een koppel. Sinds vorige zomer zijn ze getrouwd. En in het najaar breidt hun coconnetje uit met een eerste kindje, een meisje. Zes maanden is ze zwanger en haar babybuik laat zich ondertussen al vrij goed zien onder haar prachtige oranje jurk. Die babybuik is de perfecte illustratie van hun liefde voor elkaar.

Hoe snel heb je je kunnen smijten in je relatie met Stijn?

“Ik ben heel erg verrast over hoe makkelijk het leven wordt eens je de juiste persoon bent tegengekomen. Natuurlijk triggeren we elkaar wel eens, zoals bij elk koppel, maar de puzzel valt zo heerlijk en zo exact. Zo snel allemaal, hoorde ik mensen soms waarschuwen. Maar als je het voelt, dan voel je het. Als je aan het daten bent, geef je jezelf bepaalde vormen. Je gaat heel erg je best doen. Bij Stijn hoef ik mijn best niet te doen, maar word ik wel beter.”

“Ik kijk uit naar hoe ons meisje mij zal veranderen”

Jullie versterken elkaar op heel veel vlakken.

“Je kan het bijna niet bedenken. Stijn en ik zijn echt voor elkaar gemaakt. Het grappige is dat wij uit hetzelfde dorp komen. Haacht is nochtans echt klein. (lacht) De avond dat ik hem leerde kennen, stuurde ik een berichtje naar een vriendin: fuck jong, ik heb hem gevonden. Gelukkig had hij hetzelfde gevoel.” (lacht luid)

De zomer wordt vooral uitkijken naar jullie kindje?

“Ja, absoluut. Dat is nu al het geval. We zijn vooral kei-excited. Ik ben heel blij dat ons leven gaat veranderen. Het is zo bijzonder, een klein patatje van twee mensen zien groeien. Een baby op komst, dat is gewoon een mirakel.”

“Weet je wat ik wel vaak heb? Mensen jagen ons zo’n schrik aan. Jullie mooie leventje? Binnenkort is het voorbij. Waarom zou je dat zeggen? Veel mensen maken het zichzelf daar vaak onnodig moeilijk in. Zo hoor je vaak zeggen dat kinderen een vast slaapuur nodig hebben. Terwijl eender waar je een kind legt, het wel slaapt, hoor.”

Welk ‘type’ mama zie je jezelf worden?

“Overbeschermend, denk ik. Maar het is goed dat ik me daar nu al bewust van ben. Eigenlijk kijk ik vooral uit naar hoe ons meisje mij zal veranderen. Als moeder, maar ook als vrouw.”

Vorige zomer lanceerde Eva met Woman Up haar vierde boek. En hoewel de titel anders kan laten vermoeden, mikt ze niet enkel op vrouwen. Het boek is er zeker ook voor mannen. De achterliggende gedachte? Door anderen beter te begrijpen, leer je jezelf te begrijpen.

Is ‘Woman Up’ een zoektocht naar de kern van het ‘vrouw-zijn’?

“Er bestaat heel erg een beeld van wat de juiste vrouw is: de brave, de lieve, de sexy vrouw, de goede moeder… En los daarvan leven wij ook in een maatschappij die vooral op mannelijke energie is gericht. Toon dat je succes hebt, dominant, actiegericht en ondernemend zijn. Tijdens mijn burn-out werd ik mij bewust van het feit dat ik ook zo leefde, heel erg voor de buitenwereld. Iedereen zei dat ik succesvol was, maar ik was wel enorm ongelukkig.”

“Ik ben op zoek gegaan naar wat ons definieert als vrouw en hoe je meer kan thuiskomen bij jezelf. Noem het een beetje yin en yang, nog los van geslachten. Bij mannen is de yang, het vurige, veel meer aangewakkerd. En vrouwen gaan daar bij ons heel erg in mee. Terwijl we eigenlijk wat meer nood hebben aan de yin. Die balans is key. Daar gaat het boek over. Emoties zijn eigenlijk onze kracht, maar we leren dat het onze zwakte is. Ben je emotioneel, dan word je al snel als hysterisch gezien, dan heb je geen controle.”

“Ik laat me ontzettend graag omringen door oranje”

Diezelfde antwoorden zoek je ook in je coachingsessies. Zie je vrouwen dan de switch maken?

“Maar ja! Mega! Dat is zalig om te zien. Je ziet dat ze veel blijer in het leven komen te staan. Ik zei het al: we maken het onszelf soms zo moeilijk. Terwijl dat nergens voor nodig is, integendeel. Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar het werkt echt. Ik heb het bij mezelf ook gezien.”

Is het besef dat het anders moet belangrijker dan het anders doen?

“Het begint bij het besef, maar de stap zetten is hét moeilijkste en tegelijk het belangrijkste. Het is denken aan ah, de vaatwasser moet leeggemaakt worden. En dan uit je zetel komen en het doen.” (lacht)

De zon zakt almaar verder. Het wordt ook frisser, maar Eva blijft stralen. Ook in tegenlicht. Het blauw in de lucht en de zee maakt plaats voor een warme oranje gloed. Fotografe Ellen acht haar moment gekomen. Hier was ze de hele avond op aan het wachten.

Heb je iets met de kleur oranje, Eva?

“Elke kleur heeft een betekenis en staat voor een persoonlijkheidsfase in je leven. Oranje is de kleur die geassocieerd wordt met relaties. De kleur van plezier ook, van sensualiteit, van vrouwelijkheid. En dat alles te durven tonen. Naar mijn gevoel is oranje vrij prominent aanwezig in mijn leven op dit moment. Ik laat me ook ontzettend graag omringen door kleur.”

De teint op je onderarmen ook. ‘Sun kissed’, zoals ze zo mooi zeggen. Zijn jullie buitenmensen?

“Echt oranje zijn die niet, hé. (lacht)Stijn heeft echt zo’n prachtig rozebruin, bij mij is er meer een olijfgroen-gele ondertint. Maar ja, we zitten heel veel buiten. Je ziet dat ook als wij bij familie komen: wij zien er altijd superbruin uit. (lacht luid) Mensen zeggen dan: jullie komen precies altijd terug van vakantie. Yes, dat is precies wat we willen.”

Als we hier volgende zomer terugkeren. Waar hoop je dan te staan?

“Ik hoop dat ik hier met dezelfde zorgeloosheid zal mogen zitten. Misschien nog iets meer geland, een nog betere thuis hebben. Al heb ik wel geleerd dat ‘thuis’ in je hart zit. Thuis kan overal. Ik hoop om dan bijvoorbeeld in Portugal te zijn. En dat ik tegen dan vollen bak kan kitesurfen. Laat dat maar mijn droom voor volgend jaar zijn: op het strand van Portugal, ons meisje bij Stijn en ik aan het kiten.” (lacht)