Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
Vanaf vanavond sluit Iedereen Beroemd voor een week zijn deuren. Wat betekent dat er maandagavond geen nieuwe aflevering van jullie vaste afspraak komt. In plaats daarvan verschijnt een week lang een best of van Iedereen Beroemd 2019. Zo kan de voltallige redactie genieten van een week welverdiende rust.
Iedereen behalve ikzelf. Ik trek mezelf tussen kerst en Nieuwjaar in Nederland terug in een soort veredelde boomhut. Dat klinkt als vakantie, maar dat is het niet. De bedoeling is dat ik daar schrijf aan mijn boek Dwars door Oceanië, iets waar ik zowel naar uitkijk als tegen opzie. Fietsen, filmen, monteren… ik doe het zo graag dat het me zelden onzeker maakt. Terwijl schrijven echt als werken aanvoelt. Schrijven is vooral schrappen en hopen dat er tegen het eind van de dag iets op papier staat dat steek houdt. Ik mag tijdens mijn schrijfproces dan ook echt geen ander boek lezen. Eén hoofdstuk van mijn literaire held Ilja Leonard Pfeiffer kan ervoor zorgen dat ik voor de rest van de week in een schrijfkramp lig.
En toch ben ik vooral blij dat ik dit boek mág schrijven, want er is te veel gebeurd dat het scherm niet heeft gehaald. Meestal wegens tijdsgebrek. Maar ook soms wegens te libertijns voor het katholieke uur waarop Iedereen Beroemd wordt uitgezonden. Ik denk maar aan mijn ontmoeting met de Australische Megan.
De barre weken door de outback eisten hun tol: ik staarde net iets te lang. Voor haar het signaal om een versnelling hoger te schakelen.
Toen ik na een lange etappe een uitgedoofd dorpje binnen rolde en met de moed der wanhoop op zoek ging naar een slaapplaats, botste ik op deze wel zeer rondborstige inwoonster van Mambray Creek. Dat ze vrij schaars gekleed was voor de tijd van het jaar maakte duidelijk dat ze trots was op haar rondingen. “Ik kom net van een baby shower“, gebruikte ze als excuus. Haar adem verraadde dat het daar wel zeer plezant geweest moet zijn. “Maar maak je geen zorgen, ik heb nog een kamer voor jou”, zei ze. Fair enough, dacht ik.
Luid giechelend liet ze me binnen in haar aftandse prefabwoning. De krappe living was bezaaid met speelgoed. “Let er maar niet op”, zei ze. “Liam is bij zijn papa deze week. Ik ben sinds vorig jaar gescheiden.”
Terwijl ze wat spullen bijeenraapte, richtte ze opzettelijk haar weelderige boezem in mijn vizier. Een onduidelijke tatoeage verscheen op haar linkerborst. De barre weken door de outback eisten hun tol: ik staarde net iets te lang. Voor haar het signaal om een versnelling hoger te schakelen. “Je mooie ogen zien er moe uit. Zal ik je slaapkamer tonen?” Ik lachte ongemakkelijk en volgde haar gezette billen richting een achterafkamertje. “Maak het je gezellig, ik haal nog snel een elektrische brander”, zei ze zacht.
Ik voelde me als een leeuw in een kooi. Er klonk gestommel in de gang. Door de deurspleet zag ik hoe ze halfdronken oogmake-up probeerde aan te brengen en haar hoogblonde coupe nog wat opduwde. Het deed me denken aan een scène uit de film Hector. Ik had echter geen zin in een happy end(ing) en gooide de deur in het slot. Het verhaal kreeg nog een staartje, maar dat lees je uiteraard vanaf april volgend jaar in Dwars door Oceanië. Daarna vertrek ik op een welverdiende vakantie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier