Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
Le facteur is een dramatisch liefdeslied van de betreurde Frans-Griekse artiest Georges Moustaki. Het verhaal van een 17 jaar jonge postbode die sterft en met hem sterven ook de geschreven woorden van Georges aan zijn geliefde, heavy shit dus, om het met de woorden van Adil El Arbi te zeggen. Moustaki zingt dit lied samen met Catherine Le Forestier en ik garandeer je zelfs de hardste Slayer-fan kan het niet droog houden bij het aanhoren van zoveel miserie. Op achtjarige leeftijd werd ik met dit nummer geconfronteerd tijdens het jaarlijkse nieuwjaarsfeest bij onze grootouders.
Een heerlijke gebeurtenis waar de Franse en West-Vlaamse taal het delicatessenbuffet overstemden. Wij waren toen nog kleinkinderen en we waren met veel. Na de heerlijke tomatensoep met ‘echte’ balletjes volgde de rundstong in madeirasaus met ‘echte’ kroketten. Na een korte break kwamen de ijstaarten op tafel.
Een van mijn tantes was getrouwd met een Fransman, ze woonde en woont nog aan de Côte d’Azur. Echt veel zagen we onze Franse neven en nichten niet. Ik was heimelijk een beetje verliefd op die zuiderse schoonheden die de Provence uitstraalden met hun blauwe ogen en mooi gebruinde huid. Als het tijd was voor de nieuwjaarsbrieven en enveloppen met Belgische franken begon er altijd wel een van de nonkels luid te roepen: “Le facteur, chante Béatrice, le facteur!!”
Niemand mocht zien dat ik weende
Toen stond Béatrice op, helemaal ontspannen. Samen met haar broer Pierre bracht ze jaarlijks een hartverscheurende versie van dit nummer. Ik verstopte me samen met mijn emoties onder de grote feesttafel tussen de vele benen van de volwassenen. Niemand mocht zien dat ik weende, want, niettegenstaande ik van de zeer trieste tekst niets begreep, liet ik mijn tranen de vrije loop en bleef ik zitten tot ik het weer droog kon houden. Die ene keer echter raakte de voet van nonkel André mij in de rug, betrapt.
Hij trok me bij de arm vanonder de tafel en nam me op zijn schoot. “Wat is er gebeurd, jongen? Hebben ze je pijn gedaan?” Ik snikte het uit en voelde de openbare vernedering toenemen. Iedereen bekeek me, gelukkig was mijn moeder de eerste die opmerkte dat ik gewoon last had van mijn emoties. “C’est pour la chanson qu’il pleure, hein petit Luc.” Ik knikte en mijn nichtje nam me vast en duwde mijn hoofd dicht tussen haar frêle borstjes. Ze rook heerlijk, ik wou er een ganse dag blijven liggen.
Eens de kaasplank op tafel kwam lagen wij al uitgeteld naar de Franse tv te kijken, wat nu TF1 is was toen nog de ‘eerste chaine‘. Onze ‘marraine‘ kwam nog eens langs om de uitgetelde welpen te voorzien van sappige mandarijntjes. De geur van citrusvruchten in combinatie met de Gauloiserook van nonkel Stéphane, grootmoeders koffie en Noord-Franse jenever, die geurenmix was echt genieten. Ze zouden er een aftershave op moeten baseren.
Volgend jaar, vijftig jaar later, komen we met de overlevenden nog eens samen aan de Côte d’Azur en mijn nicht, die inmiddels zelf al een ‘marraine‘ is geworden, zal ongetwijfeld weer Le facteur zingen en ik ga het weer niet droog kunnen houden. Misschien vind ik wel een plekje tussen haar…nee laat maar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier