“‘Dé Vlaming’ inspireert me”

Redactie KW

Deze week heb ik voor u regisseur Peter Monsaert. Peter is, naast een begenadigd danser, ook een uitstekend filmmaker. U kent hem misschien van zijn debuutfilm Offline of van zijn laatste creatie, Le Ciel Flamand.

Deze week heb ik voor u regisseur Peter Monsaert. Peter is, naast een begenadigd danser, ook een uitstekend filmmaker. U kent hem misschien van zijn debuutfilm Offline of van zijn laatste creatie, Le Ciel Flamand.

Peter, wie is jouw alter ego?

“Ik heb die vraag al een paar keer gekregen en ik vind het altijd moeilijk om erop te antwoorden. Ik dweep eigenlijk met niemand en heb ook niet echt mensen naar wie ik ongelofelijk opkijk. Ik vind het juist heel belangrijk dat ik mijn eigen ding kan doen, zonder bewuste invloeden van buitenaf. Mag dat ook?”

Zeker.

“Er zijn natuurlijk wel mensen die ik goed vind en die me waarschijnlijk onbewust inspireren. Zoals de broers Dardenne. Zeker in het begin van mijn carrière waren hun films voor mij een eyeopener. Ik herinner me ook heel goed de eerste keer dat ik C’est arrivé près de chez vous heb gezien. Maar om nu te zeggen dat ik dingen wil maken die daarop lijken… Juist niet. Ik zoek mijn eigen handtekening.

Ik heb je beide films gezien en meen die handtekening al ergens te herkennen. Ik vind dat je heel goed het typisch Vlaamse karakter weet te vatten.

“Ik woon hier natuurlijk ook. Maar daarnaast vind ik Vlamingen een enorm fascinerend volk. Ken je Mart Smeets? De Hollandse wielercommentator? Die heeft hier heel lang gewerkt en hij zei: ‘Na al die jaren snap ik nog altijd niets van de Vlamingen.’ Dat maakt ze net zo interessant. In dat opzicht zou je kunnen zeggen dat ‘Dé Vlaming’ mijn grootste inspiratiebron is. Ik loop heel graag op straat rond om de mensen te observeren. En proberen te achterhalen welke bedoelingen er achter hun gedragingen schuilgaan. Dat wat niet gezegd wordt, probeer ik in mijn films te steken.

Dat herken ik wel. Wij Vlamingen hebben het heel moeilijk om te zeggen wat we denken.

“Terwijl dat zoveel makkelijker zou zijn. We beseffen het ook, hé? Dat het de dingen minder gecompliceerd zou kunnen maken, maar het is echt een kwestie van ‘niet kunnen’.”

Waaraan ligt dat, denk je?

“Ik vermoed dat het katholicisme er wel voor iets tussen zit. En de manier waarop we onze kinderen opvoeden natuurlijk. Als mijn dochters iets doen wat niet mag, dan probeer ik hen uit te leggen waarom het niet mag. Terwijl het vroeger was: ‘Omdat ik het zeg’. Ook in scholen zie ik een veel openere communicatie. Die machtsverhoudingen tussen leraars en leerlingen, het ‘wij-tegen-zij-gevoel’, dat is er zo wat uit.”

Een goede zaak, lijkt me.

“Zeker. Maar ik hoop wel dat het niet helemaal verdwijnt. In filmisch en dramatisch opzicht is het natuurlijk veel boeiender om het te hebben over wat niet uitgesproken wordt. Personages die er alles uitflappen, zijn veel minder interessant.”