De tuin als levend schilderij

De komende weken gaan we op zoek naar plekjes die rust en inspiratie bieden in ons kot. Bij Ann Goeminne is dat de zuiderse tuin van haar kleine arbeiderswoning uit de jaren 30, op een boogscheut van De Leie, waar groen overheerst. Op warme zomerdagen leeft ze zo goed als de hele dag buiten, met dank aan het gezellige ontbijthoekje en de Marokkaanse buitenbank.

Het is bijzonder treffend dat Ann Goeminne in het dagelijks leven schildert. Dankzij de kamerbrede ramen en grijze keukenmuren lijkt haar tuin immers een levend schilderij. Maar eigenlijk vindt ze overal ideeën. “Uit boeken, tijdschriften, zelfs titels van liedjes”, aldus Ann. “Ik zit nooit zonder inspiratie. Geef mij twintig doeken en ik weet met alle twintig wat ik ga doen. Er zijn er ook altijd een stuk of tien waaraan ik bezig ben.” Rusteloos wil ze zichzelf niet noemen, eerder gedreven, maar ze vindt naar eigen zeggen wel rust in haar tuin. Wie in de tuin stapt, weet meteen waarom.

Ze woont op een steenworp van het Koning Albertpark dat een prachtig zicht biedt op de Leie. Maar voor een mooi zomers zicht hoeft Ann niet eens haar deur uit. Zelfs ver reizen moet niet, met een tuin die heerlijk Provençaals aanvoelt. In de tuin vinden we geen gras maar steentjes, maar toch voel je je hier omgeven door het groen, met dank aan de omringende stadstuintjes. Met wat fantasie waan je je zo in een bosrijk gebied. De bloeiende magnolia bij de buren en de vijgenboom die over de omheining komt piepen, werken het vakantiegevoel alleen maar in de hand. In de linde zie je helemaal bovenaan het nest van een ekster. Vanuit de keuken en vanop het verhoogd terras onder de jasmijnboom kan je blijven kijken naar dit levend schilderij, waar elk seizoen oneindig veel kleuren en tinten in te zien zijn.

Op tafel, waar Ann en haar man Frank ontbijten op warme dagen, ligt het boek Grand Hotel Europa. Aperitieven doen ze dan weer op de Marokkaanse bank, achteraan de tuin. Daar valt het zonlicht ‘s avonds. “Het idee is vrij eenvoudig. Ik pikte het op in een van de vele interieur- en tuinmagazines waar ik graag in blader. De bank bestaat uit grote stenen die simpelweg gecementeerd werden, wat het ook nog eens vrij goedkoop maakte.”

De vogel naast de bank is dezelfde als die aan de andere kant van de wereldbol, die bij haar dochter Julia in Australië staat. Achter de omheining komt de zwarte kat van de buren piepen, maar dat deert de hond van Ann niet. Dora, een vroegere straathond, is heel schuchter. Tegenover iedereen, zelfs haar man. Dora schiet je regelmatig voorbij, wat haar de bijnaam Dolle Dora opleverde.

Ann kocht het huis in ’94. De arbeiders- en burgerswoningen uit de jaren 30 zijn vandaag gegeerd, maar toen kon ze het nog goedkoop op de kop tikken. In de tuin stonden toen veel bomen en gras. “Maar de bomen verkleinden de ruimte. We behielden er twee, en het gras vervingen we door steentjes. Daar heb ik nog absoluut geen spijt van. De betonnen zijkant werkten we weg met matten en klimop, wat het zicht natuurlijker maakt.”

Achteraan werd een klein tuinhuisje omgebouwd tot een kleine fitnessruimte. Ze heeft er ook een oude televisie in staan. “Maar geef toe, het zicht op deze tuin is toch geweldig”, glimlacht ze. Het tuinhuisje deed lang dienst als atelier. Dat is nu verhuisd naar een grote zolderruimte wat verderop in de straat. “Daar kom ik evenzeer tot rust, net als in mijn tuin. Ik zit er haast elke middag. Mijn vorige hond ging ook altijd mee.” Vandaag combineert ze het schilderen met enkele voormiddagen werken als thuisverpleegster. In een ver verleden was ze 20 jaar lang verpleegster, een job die ze een aantal jaren opnieuw oppikte bij het Wit-Gele Kruis omdat ze wat sociaal contact miste. Ann is graag bij mensen, maar houdt nog meer van wandelen in de natuur. “Mijn man Frank heeft het meer voor de stad en de drukte. Maar ‘s morgens vroeg langs de Leie met mijn hond gaan wandelen, vind ik fantastisch.”

In de hoek van de tuin valt ook een buitendouche op. “Op snikhete zomerdagen kan zoiets echt deugd doen. En hoewel de huizen aanpalend zijn, hebben we nog onze privacy.” De vuurkorf mag ook niet ontbreken tijdens lange zomeravonden met vrienden. “Dan staan de deuren de hele dag open en loopt het huis als het ware door in de tuin. Daarom wilde ik geen schuifdeuren. Ik wilde echt dat de tuin een verlengde was van ons huis.”