Er zijn nog zekerheden in het leven. Eén daarvan is de kerstmankous van mijn mama. Mijn mama heeft smaak. Het is een stijlvolle vrouw die zich perfect weet te kleden, die haar interieur met zorg inricht, naar de juiste muziek luistert en de alternatieve filmscène -als die niet te gewelddadig is- volgt. Tot Kerstmis lonkt.
Dan smelt de goede smaak als sneeuw voor de winterzon. En wordt de kerstmankous uit de kelderdozen opgediept. De kerstmankous is een pluchen geval zoals ze in Amerika, klaar om opgevuld te worden met nog meer kitsch, aan de schouw hangt. Hij is felrood, met groene accenten en een onnozele gezichtsuitdrukking. Al zo lang als ik me kan herinneren komt die, eenmaal de Sint geweest is, enkele weken heel prominent in beeld in het leven van mijn moeder. Ze hangt hem aan de deurklink, verhuist hem naar de rand van de televisie of drapeert hem liefdevol op de buffetkast.
Met haar liefde voor feestdagenkitsch is ze kop van jut bij haar kinderen
Two is a party, three is a crowd, zei Andy Warhol, mijn moeder ziet het grootser. Daarom telt de kerstmankous zijn team elk jaar nieuwe toevoegingen. Dit jaar is dat een porseleinen knorpot met een échte grijze baard, enkele onschuldige engelpopjes met écht blond haar en een pot sneeuwvlokken, uitspreid op tafel. Niet dat ons ouderlijk huis in een Coca-Cola-reclamespot verandert, maar met haar vreemde en vurige liefde voor feestdagenkitsch is mama toch kop van jut bij haar kinderen.
Het kan haar geen kerstbal schelen. Ze lacht zichzelf een kriek sucré en noemt het ‘gezellig’. Dus lachen wij mee. En schuiven we binnenkort, gezellig, samen aan de kerstdis. De kinderen en de kerstmankous met zijn gevolg. Om snel daarna alweer uit te kijken naar de haas en zijn strooien paasnestje. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier