Darya Gantura: “Mama worden is heel overweldigend”

Nancy Boerjan

In Red Sandra , de film die Jan Verheyen en Lien Willaert vorig jaar samen draaiden, speelt Darya Gantura de rol van Olga, moeder van een doodziek meisje, die verwikkeld geraakt in een juridische strijd tegen de farmasector. De première van de film werd om de bekende reden nog maar eens uitgesteld naar dit najaar, maar dat neemt niet weg dat het waargebeurde verhaal Darya als kersverse mama vandaag bezighoudt. “Ik heb het onderschat. Ik geniet intens van mama zijn maar tegelijk gaat er geen moment voorbij dat ik niet bezorgd ben. En dat is een heel nieuwe ervaring.”

Twintig jaar geleden kwam Darya Gantura met haar mama vanuit Oezbekistan waar ze geboren werd, en via Rusland waar ze haar jeugdjaren doorbracht, in ons land wonen. Met dat verleden is ze vandaag niet zo hard meer bezig, al wordt ze nog altijd een beetje lyrisch als ze naar de rijke cultuur ervan verwijst. Cultuur boeit haar. En de overweldigende indrukken die ze aan haar jeugd in het Oosten koestert, zijn daar zeker niet vreemd aan. De beginperiode hier daarentegen herinnert ze zich als eenzaam. “Het vroeg tijd om de taal te leren, om de nuances van een nieuwe taal te ontdekken ook. Het is moeilijk goeie vrienden te maken als je de finesses, de humor ook, van een taal nog niet onder de knie hebt. Ook de mentaliteit is hier anders, mensen gedragen zich anders… Ik was 15, een leeftijd waarop andere jongeren met feestjes en liefjes bezig waren. Gelukkig pikte ik de taal en gewoontes snel op, en na een jaar begon ik me beter te voelen en contacten te leggen. Achteraf bekeken is die aanpassing wel vlot verlopen.”

Wat ze onderweg níét aanpaste, was haar droom om actrice te worden. “Ik speelde al als kind toneel. Dat ik daar mijn beroep van zou maken, leek me vanzelfsprekend. Er was nooit een plan B”, lacht ze. Ze werd ook actrice, een kwestie van talent én geluk hebben, vindt ze zelf. En van verbeelding. “Ik heb altijd een rijke fantasie gehad. Als kind verslond ik boeken thuis, ik ging er helemaal in op. Ik was er zelfs liever dan in de echte wereld. Iemand anders kunnen zijn, in een andere wereld: daarin schuilt de aantrekkingskracht van acteren voor mij.”

Acteren is voor mij: iemand anders kunnen zijn, in een andere wereld

Haar eerste hoofdrol kreeg Darya te pakken in 2010, in de VTM-telenovelle Ella . Ze was in verschillende series te zien, speelde de rol van Ellie Segers in Familie . Dit najaar is ze te zien in Red Sandra , de film van Lien Willaert en Jan Verheyen over het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal van de familie Massart. Die vertelt hoe William en Olga Massart in 2008 fondsen inzamelden om het dure medicijn te betalen dat hun dochter Sandra, die aan een zeldzame spierziekte leed, kon redden. En hoe ze vervolgens een lange juridische strijd voerden tegen de farmasector toen het medicijn uit productie werd gehaald. Darya speelt de hoofdrol van de moeder, Olga.

Was dat een rol die je móést hebben?

“Er zat twee jaar tussen de auditie en de opnames. En in het begin beschouwde ik het als een rol als een andere. Maar naargelang ik de verschillende versies van het scenario las, en de mensen ontmoette om wie het ging, kwam ik alsmaar meer onder de indruk van het verhaal. Je moet uiteraard al uit sterk hout gesneden zijn om zoiets te overleven, maar het was meer dan dat. De manier waarop Olga omging met Sandra, en nog altijd over haar spreekt, haar onvoorwaardelijke liefde en moed, daar zijn geen woorden voor.”

Hoe was het om je in de rol van Olga in te leven?

“Heel heftig. Niet dat we constant bedrukt op de set rondliepen, er waren ook heel veel mooie en luchtige passages. Het is een verhaal over de enorme liefde tussen dat koppel, tussen de ouders en Sandra, over doorzettingsvermogen, over de kracht om te blijven strijden voor een goede zaak… Het is een dramatisch verhaal, maar het schone in de mens primeert op al het foute.”

“De film stelt in essentie de vraag hoever ouderliefde kan gaan. Waar ligt de grens van een kwaliteitsvol leven? Moet je je kind kunnen loslaten als die grens overschreden wordt? Voor een buitenstaander is het vrij gemakkelijk om te stellen dat je een kind niet nodeloos lang moet laten afzien. Maar na mijn gesprekken met Olga ben ik daar genuanceerder over gaan denken. Die ouders kenden hun kind door en door, en er was niet alleen maar de ellende en de pijn… Het is een heel complex vraagstuk. En ik vind het sterk aan de film dat daarin geen standpunten worden ingenomen. Ieder heeft zijn verhaal, zijn of haar redenen om te doen wat hij of zij denkt te moeten doen. Het is aan de kijker om uit te maken hoe hij daarmee omgaat. Maar er gaan tranen vloeien, dat weet ik wel zeker.”

Krijgt je wereldbeeld een extra knauw door zo’n rol te spelen?

“Ik wist wel dat dit soort toestanden bestaat, in die zin was ik niet verwonderd. De farmasector heeft al zo vaak voor discussie gezorgd. Maar ook dat aspect wordt in Red Sandra niet zwart-wit naar voren gebracht. Een verhaal als dat van Sandra komt om de zoveel jaar naar boven, vorig jaar nog was er het verhaal van baby Pia, en dan rijzen er vragen als: moet er geld gepompt worden in het behandelen van een zeldzame ziekte of gaan we er iets mee doen waar meer mensen beter van worden? Een nieuw medicijn ontwikkelen kost hoe dan ook enorm veel geld. Natuurlijk draait alles om geld, maar je kan ook niet stellen dat de farma-industrie alleen maar ziek is. Niemand is alleen maar goed of slecht. Zo is het leven toch?”

Je bent zelf eind vorige zomer bevallen van een zoontje, Felix. Hoe verliepen je eerste maanden als mama?

“Het is slopend. Iemand had me vooraf wel eens mogen inlichten over de volledige draagwijdte van het moederschap. (lacht) Maar het is ook fantastisch.”

“Ik was nooit iemand die koste wat kost kinderen wilde. Maar toen ik 34 werd, hebben mijn vriend Michiel en ik het onderwerp wel op tafel gelegd. Als we een kind wilden, dan moest dat stilaan wel gebeuren. En toen ik een rustiger periode in zicht had, na de opnames van Red Sandra en de theatervoorstelling Who’s afraid of Virgina Woolf? , zag ik mijn kans schoon. Je kunt dus wel zeggen dat ik mijn zwangerschap heel pragmatisch aangepakt heb.” (lacht)

Je hebt je er vervolgens bijzonder goed op voorbereid, vertelde je in interviews.

“O ja, ik las boeken over zwanger zijn en moeder worden, volgde prenatale cursussen, zocht uit hoe ik heel natuurlijk in bad zou bevallen… Uiteindelijk werd het een ingeleide bevalling onder epidurale verdoving, die uitmondde in een spoedkeizersnede. De baby was te groot. Ik ben de medische wereld zeker dankbaar, honderd jaar terug had ik het niet overleefd. En ik ben blij dat ik een gezond kind heb, dat is wat telt uiteindelijk. Maar het was geen fijne ervaring.”

Er gaan tranen vloeien, dat weet ik wel zeker

Volgt een kersverse mama het nieuws op de voet?

“Voorlopig niet. Sinds Felix er is, heb ik mijn krantenabonnement opgezegd. Daarvoor belden ze mij op, of ik dan geen digitaal abonnement wilde. ‘ Neen, want ik heb een baby’ , zei ik. Of alleen in de week misschien? ‘ Neen! Ik heb een baby! Welk deel van die zin begrijpen jullie niet?’ (lacht) Eerlijk, het lukt me momenteel niet. Bovendien is er maar één nieuwsitem: corona. Ik heb er geen zin in. Ik weet dat het niet goed gaat, ik respecteer de regels, ik wil mijn kind beschermen. Daar eindigt het momenteel. Een kind hebben is overweldigend, er is nu even geen plaats meer ook niet in mijn hoofd voor iets anders. Ik ben constant bezorgd, ook over mijn zoontje, ik hoop wel dat dat wat vermindert in de toekomst…”

Zou jij een overbezorgde moeder kunnen worden?

“Ja, dat ben ik nu wel, vrees ik. Michiel wijst me er ook op dat ik soms overdrijf. Maar wat wil je, Felix is pas vijf maanden, zo weerloos… ‘s Nachts durf ik hem wel eens te porren om te zien of hij nog ademt.” (lacht)

Wens je ook wel eens een betere wereld voor hem?

“Ik kijk op naar mensen die zich inzetten, voor het klimaat, voor vrouwenrechten… En ik zou willen dat ik dat ook kon, maar ik heb er de kracht niet voor. Ik probeer wel hier en daar mijn steentje bij te dragen. En als iedereen dat zou doen, zou de wereld er ook al een stuk beter uitzien, denk ik dan.”

“Ik put wel moed uit een film als A Life on Our Planet van David Attenborough. Die begint deprimerend, de natuur gaat in sneltempo om zeep. Maar hij eindigt met antwoorden en oplossingen, we kunnen het tij keren. Iedereen zou die film moeten zien.”

In afwachting van Red Sandra , beloofd!

Wie is Darya Gantura?

Darya Gantura (34) studeerde drama aan de Hogeschool Gent en is als actrice actief in televisieseries, film en theater. Ze speelde hoofdrollen in Goesting voor VRT, in de VTM-telenovelle Ella , en in de Ketnetreeks De 5de Boog . Ook in onder meer Cordon en Familie was ze te zien.

In de KVS in Brussel stond ze eind 2019 op de planken als Martha in Who’s afraid of Virginia Woolf? .

Samen met haar vriend Michiel heeft ze een zoontje, Felix.

Dit najaar is ze te zien in de langverwachte film Red Sandra .

Met dank aan Kunstenhuis Harelbeke voor de locatie www.kunstenhuis.be.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier