Bart Kaëll en Luc Appermont: “Tussen ons is blijkbaar een soort chemie”

Bart Kaëll en Luc Appermont delen meer dan dertig jaar lief en leed, maar sleet zit er niet op hun relatie. Voor hen schuilt valentijn niet in grote liefdesverklaringen in de maneschijn of bij aanzwellende violen, wel in een onverwachte boswandeling, een liefdevol bereid nagerechtje of elkaar drie keer per dag bellen als ze eventjes niet samen kunnen zijn. Praten over DE en hun liefde doen ze bovendien graag, “een mooi onderwerp toch?”.

Liefde is… zijn boeken van Deepak Chopra lezen. Of de keuken opruimen als hij er je lievelingsmaaltijd – gehakt en witloof in een bechamelsaus zoals je vader die altijd maakte – heeft bereid. Of gewoon twee verschillende casserolletjes op tafel zetten: eentje met pittige en eentje met zachte tomatencrèmesoep. Omdat de een het graag pikant en de ander liever romig heeft. Bart Kaëll en Luc Appermont zijn het al ruim dertig jaar roerend met elkaar eens. Ze zijn het er zelfs over eens dat ze dat niet altijd zijn.

Een eensgezindheid die opvalt. Begin 2020 wijdde VTM zelfs een tweedelige documentaire aan het duo, die zowat heel Vlaanderen charmeerde. “Er is blijkbaar een soort chemie tussen ons waar we ons eigenlijk zelf niet bewust van zijn”, verklaren ze de aandacht voor hen als koppel. Al zal het gekibbel tussen de twee daar ook niet vreemd aan zijn. Over al of niet een arm over elkaars schouder slaan tijdens de fotoshoot, of er nu al dan niet bijen in hun nieuwe bijenhotel zitten, over wie het laatste restje tiramisu moet oplepelen… Maar plagen is om liefde vragen. En dat is tussen deze twee, de speelvogel en de mentor, zichtbaar en hoorbaar niet anders.

Wat is jullie verste herinnering aan de liefde?

Luc: “Een beige Volkswagenbusje! Mijn ouders haddenmij, jongen van elf, naar Wallonië gestuurd om er bij een bevriende kippenboer wat te gaan helpen en er meteen een woordje Frans bij op te steken. Op een zondag maakten we een uitstapje: het echtpaar van de boerderij voorin dat busje, een bevriend koppel op de tweede rij, en zijn dochtertje en ik op de achterbank. Ik herinner me dat we onder de zetel zijn gedoken om elkaar ongezien een kusje te kunnen geven.”

Van mijn kant was het een coup de foudre, maar Luc liet niets blijken – Bart

Bart: “Mijn verste herinnering is dat ik verliefd was op twee majoretten tegelijk. Ik leerde toen zelfs speciaal trompet spelen om dichter bij hen in de fanfare te geraken. En ik gaf hen allebei een envelopje met een zelfgemaakt armbandje erin. Het meisje dat het zou dragen, zou mijn liefje worden. Dat was een gebruik in onze streek. Alleen had ik er geen rekening mee gehouden dat ze het allebei zouden dragen. Uiteindelijk hebben de meisjes het uitgepraat en werd een van hen mijn vriendinnetje.” (lacht)

Werden jullie thuis ook al wat ingewijd in een delicaat onderwerp als de liefde?

Luc: “Zeker niet. De liefde was iets wat gebeurde , maar niet besproken werd. Je leerde uit wat kameraden je vertelden of door het zelf te ondervinden.”

Bart: “Ook bij ons werd daar niet over gepraat. Zelfs niet over de genegenheid tussen ouders en kinderen. Dat mijn moeder me graag zag merkte ik wel aan kleine gebaren en zo, maar gevoelens werden nooit uitgesproken. En iets als seksuele voorlichting was al helemaal taboe, dat heb ik thuis nooit gekregen.”

Luc: “Ik ontdekte wel dat mijn ouders het boek Ik, Jan Cremer ( roman uit 1964 die ophef veroorzaakte door de expliciete seksuele beschrijvingen, red .) hadden, maar ze hadden het goed verstopt in hun slaapkamer. Ze hebben nooit geweten dat ik het toch vond en stiekem ook gelezen heb.” (lacht)

Jullie hebben allebei relaties met vrouwen gehad. Wanneer realiseerden jullie je dat dat toch niet bleek te zijn wat jullie zochten?

Bart: “Ik heb nooit anders geweten dan dat ik me ook tot jongens aangetrokken voelde, maar ik stond daar niet echt bij stil. Net doordat er noch thuis, noch op school over gepraat werd, had ik het idee dat iedereen van meisjes én jongens hield. Maar tegen het einde van de middelbare school werd het me toch duidelijk: ik viel op jongens.”

Luc: “Bij mij was dat veel later. Allicht heb ik mijn gevoelens voordien wel onderdrukt of ontkend, omdat ik toch uit een milieu kom waar van mannenliefde gewoon geen sprake kon zijn. Pas toen ik Bart ontmoette, kon ik er niet meer omheen: dit was het leven dat ik echt wilde. Alles daarvoor was een zoeken maar niet vinden. In mijn relaties met vrouwen stond ik altijd op de rem op de een of andere manier. Ik gaf me nooit volledig, maar de reden daarvoor heb ik lang niet willen onder ogen zien.”

Bart: “Sowieso heb ik er moeite mee om mensen in een vakje te duwen, ook op het vlak van geaardheid. Ik geloof niet dat iemand alleen maar hetero of gay is, iedereen zit ergens tussen die uitersten. Of valt op mensen, om het even of dat dan een man of een vrouw is. Tegen die gedachten bestaat nog veel weerstand, maar tegelijk groeit het bewustzijn dat het nergens toe leidt om mensen in ‘soorten’ te willen indelen.”

Het speelse in Bart trekt mij aan, net omdat ik dat zelf minder in mij heb – Luc

Jullie hebben elkaar ontmoet in 1978, in een café in De Haan.

Bart: “Ik was er garçon en Luc, die toen de kustshows van De Nationale Loterij presenteerde, kwam er iets eten met een vriendin. Van mijn kant was het een coup de foudre , maar Luc liet niets blijken. Ik zocht toen wel al mijn weg als deejay en zanger en vroeg hem de weken nadien om raad, hij werd mijn mentor. Maar het was pas een hele tijd later dat ik hem durfde te vertellen wat ik voelde, en intussen bleek ook hij verliefd te zijn geworden op mij. Dat is dus eigenlijk allemaal heel organisch gegroeid.”

Pas dertig jaar later kwamen jullie ook openlijk voor die relatie uit. Hoe beleef je zoiets?

Luc: “Oh, maar onze collega’s, vrienden en familie wisten het wel. We deelden onze liefde tot dan inderdaad niet met het grote publiek. Mijn generatie praatte gewoon niet over privéaangelegenheden. Ik zag zelf ook niet in wat daar interessant aan was. Er wilde toch ook niemand weten of Armand Pien getrouwd was? Of Tante Terry kinderen of een hond had?”

Bart: “En zolang er geen sociale media bestonden, was het ook gemakkelijker om uit the picture te blijven. Maar de tijden en de mentaliteit veranderden. En bij mij begon het te wringen om over ware gevoelens te zingen maar er naast het podium niets over te kunnen vertellen. Gaandeweg hebben we het losgelaten.”

En toen werden jullie zowaar rolmodellen. Tegen wil en dank?

Luc: “We hebben er geen behoefte aan om voorvechters te zijn. Maar als iemand in ons een rolmodel ziet, prima. Als we daarmee de aanvaarding van gelijk wie een handje kunnen helpen – niet in het minst naar ouders toe, want dat blijft een heikel punt -, doen we dat graag.”

Bart: “Wij zijn gewoon twee mensen die elkaar graag zien. Niets meer en niets minder.”

Hoe is het idee voor een theatershow rond jullie twee ontstaan?

Bart: “ We waren eerder wel eens samen op pad voor optredens, ik als zanger, Luc als presentator. Het leek ons gezellig om dat vaker te kunnen doen, en zo kwamen we op het idee om samen een theatershow te maken. Over wie we zijn en hoe wij in het leven staan, een soort getuigenis gelardeerd met teksten en liedjes. En het publiek bleek dat nog goed te kunnen smaken ook. Overal volle zalen én een staande ovatie achteraf. Als zanger heb ik nooit een staande ovatie gekregen…”

Mijn vroegste herinnering aan de liefde? Verliefd zijn op twee majoretten tegelijk! – Bart

Hoe verklaren jullie dat succes?

Bart: “Het blijft een show, maar ik denk dat het publiek de authenticiteit ervan heel goed aanvoelde. We proberen altijd eerlijk en open te zijn, we kibbelen onderweg Peppie en Kokkie -gewijs, zo zitten we nu eenmaal in elkaar. Maar we zijn er ook in geslaagd om dat gegeven, wie we echt zijn, te vertalen naar het podium.”

Jullie werken nu aan de opvolger, ‘Luc en Bart, een paar apart’.

Luc: “Die is gepland voor eind dit en volgend jaar, al weten we niet wat de toekomst op dat vlak brengt uiteraard. En we gaan door met dezelfde formule: verhalen uit ons leven, anekdotes, afgewisseld met liedjes.”

Jullie vertellen openhartig over jullie leven samen, ook over de struikelblokken onderweg. Hoe belangrijk is trouw in jullie relatie?

Luc: “Er wordt gezegd dat hetero’s trouwer zijn dan homo’s, maar dat durf ik te betwijfelen. (lacht) Mannen zijn wel meer jagers misschien, en Bart is inderdaad een keer op jacht geweest. Drie dagen.”

Bart: “Voor mij is vertrouwen in een relatie het belangrijkste. Je moet elkaar op een positieve manier kunnen loslaten in plaats van elkaar te willen bezitten. Op een bepaald moment heeft Luc mij te veel willen kneden naar zijn eigen waarden. Ik voelde me niet langer gelukkig met wie ik was, en toen ben ik inderdaad heel kortstondig in een andere wei gaan grazen. Ik wilde eigenlijk helemaal niet weg bij Luc, maar ik had er nood aan om even iets uit te proberen. En ik heb ervan geleerd.”

Luc: “Net als ik. Bart heeft me doen inzien dat je een ander niet kunt vormen tot wie je denkt dat die persoon moet zijn, ook al doe je dat met de beste bedoelingen. Bart had vroeger nogal eens moeite met goeie relaties onderhouden en ik dacht hem daarin bij te moeten sturen. Dat was fout. Je kunt elkaar wel raad geven, maar niet in een keurslijf duwen.”

Hebben jullie veel raakvlakken? Of zijn jullie eerder tegenpolen?

Bart: “ We hebben veel raakpunten, dat maakt een relatie ook boeiend vind ik. We houden van hetzelfde soort muziek, bezoeken graag musea… Dat geeft interessante gespreksstof. Maar ons temperament verschilt wel.”

Luc: “Het is ook belangrijk om elkaars interesses te delen. Ik verdiep me in spiritualiteit, lees er graag boeken over. Mocht Bart dat allemaal onzin vinden, dan zou ik het daar moeilijk mee hebben. Hij gaat erin mee, minder fanatiek dan ik weliswaar, maar hij stelt er zich voor open. Die interactie maakt een relatie mooi.”

Bart: “Na al die jaren zijn we inderdaad nog altijd niet uitgepraat. Het geheim volgens mij achter een lange relatie: altijd blijven praten. Wat niet wil zeggen dat we niet ook stil bij elkaar kunnen zijn. Heel lang niets kunnen zeggen zonder dat dat ongemakkelijk voelt, ook dat is liefde.”

Welk lied bezingt jullie liefde perfect, volgens jullie?

Luc: “ Avond van Boudewijn De Groot, waarmee we overigens onze eerste show besloten. Niet om de titel, maar om de zin ‘Ik geloof, ik geloof in jou en mij’. Want die zin vat alles samen.”

Wat vinden jullie elkaars mooiste kant?

Bart: “Zijn evenwichtigheid. En zijn empathie. Zo mooi zoals hij door het leven gaat, altijd rekening houdend met anderen. Altijd luisterend ook naar anderen, ook als presentator. Luc doet geen moment alsof.”

Bart is één keer op jacht geweest. Drie dagen – Luc

Luc: “En ik hou van zijn spontaniteit. Die ingesteldheid van what you see is what you get . Bart is een speelvogel, en dat speelse trekt mij enorm aan. Misschien net omdat ik het zelf minder in mij heb.”

En het meest irritante?

Bart: “Spullen wegleggen die hij daarna zelf niet meer terugvindt! Slordig kan ik het niet noemen, eerder ongestructureerd. Autosleutels, identiteitskaart, creditkaart… Ik steek die altijd op dezelfde plaats; ik vind zelfs geblinddoekt alles terug in mijn bureau. Ja, met die chaotische kant kan Luc me echt in de gordijnen jagen.”

Lukt Bart dat ook met jou, Luc?

Luc: “Hij is een langslaper. En dan lopen er in de voormiddag al mailtjes en telefoontjes binnen, en vragen om afspraken vast te leggen…”

Bart: “… en dan sta ik op en overvalt hij me met al die vragen tegelijk! Ik ben nog niet eens helemaal wakker dan.”

Luc: “Ja, maar je slaapt wel tot twaalf uur.”

Bart: “Nietes! Als ik om tien uur opsta, doe je net hetzelfde.”

Luc: “Maar ik moet toch antwoorden op die mails?”

Bart: “Gij móét niets.”

Luc: “Ik moet organiseren .”

Bart: “Precies, maar dat kan later ook. Mensen leven ná de middag ook nog, hoor.”

Dat soort gekibbel dus.