15 april: Waardeer-je-echtgenoot-dag

Van Dag van het Naakt Tuinieren tot Knuffel je Kat Dag. Je kan het zo gek niet bedenken, of er is een dag aan gewijd. Journaliste Talitha Dehaene (29) pikt er elke week eentje uit.

Deze zomer ga ik hopelijk trouwen. Ik vrees niet per se voor een dramatisch alleen-achterblijven-voor-het-altaar-scenario, eerder voor strenge coronamaatregelen die ons feest weer een jaar opschuiven. Maar als alles goed gaat (duim voor me), ben ik over enkele maanden wel in het bezit van een echtgenoot.

Ja, mijn lief stofzuigt soms, doet al eens de afwas en durft een dweil vast te pakken. Normaal, toch?

Nu waardeer ik mijn verloofde op zich ook al, hoor. Hij is knap, slim, grappig, handig en leest altijd al mijn columns. (Heeft verder niets met elkaar te maken.) Hij is ook een uitstekende kok een bijzonder pluspunt gezien mijn culinaire linkerhanden. Ik heb dus allesbehalve te klagen over mijn wederhelft. Zodra anderen horen wat hij allemaal doet in huis, beamen ze dat. Soms zelfs een beetje té.

Ja, mijn lief stofzuigt soms, doet al eens de afwas en durft een dweil vast te pakken. Hij kookt elke avond. Dat is fantastisch en waardeer ik enorm, maar dat vind ik ook de normaalste zaak ter wereld. We delen namelijk een huis, en dus ook een huishouden. Ik erger me eraan als mensen daar zo hard van onder de indruk zijn. Ik kan niet eens bijhouden hoe vaak ik het al heb gehoord: “Amai zeg, jij hebt nogal geluk!” Alsof ik elke ochtend op mijn blote knietjes de hemel mag prijzen dat ik een lief heb die niet verwacht dat ik zijn moeder, zijn kokkin en zijn schoonmaakster ben. Eerlijk: hij is toch gewoon een volwassen man die voor zichzelf kan zorgen? Waarom verdient dat anno 2021 nog steeds een award? Het is niet alsof iemand ooit tegen hem zegt dat hij bijzonder veel geluk heeft met zo’n lief, als ze horen dat ik altijd de was doe. Ah neen, want dat is normaal, ik ben een vrouw. Zucht. Mannen kunnen ook gewoon dweilen, afwassen, strijken en luiers verversen. Ik vind het zelfs redelijk beledigend om te denken dat ze daar niet toe in staat zijn. Natuurlijk kan papa even goed voor zijn kind zorgen als mama geef die mannen toch eens wat meer vertrouwen.

Vanavond schuif ik zonder enig schuldgevoel mijn voetjes onder tafel voor een heerlijke maaltijd van mijn lief. Dankzij mijn was- en strijkwerk heeft hij die niet in zijn bloot gat moeten staan koken. Win-win, dus. Daar heeft niemand een applausje voor nodig. (Al kan een welgemeende ‘merci’ op zijn tijd natuurlijk nooit kwaad.)