Hooverphonic brengt langverwacht album ‘Hidden Stories’ uit: “Geike is gewoon een topzangeres!”

In maart 2020 was het nooit uitgegeven album‘A Simple Glitch of the Heart’ klaar. Iets heel commercieels als het Eurovisiesongfestival had toch een bijzondere, indie Hooverphonicplaat opgeleverd. Minder poppy, back to basics . Alex Callier was erin geslaagd om op amper drie maanden een volledige nieuwe plaat op te nemen en te mixen. Het resultaat was triomfantelijk. En toen viel de wereld stil. Geen Songfestival, geen plaat. Een jaar later is er ‘Hidden Stories’, maar wie een simple rehash van vorig jaar verwacht, is eraan voor de moeite. Callier zou Callier niet zijn als hij gewoon op zijn lauweren had gerust. Hij bleef bezig. Het album ‘Hidden Stories’ ligt in de platenwinkel. Intussen zit het trio al in Rotterdam voor de voorbereidingen van het Eurovisiesongfestival. We sloegen een Zoom-babbel met Alex, Geike en Raymond alias Hooverphonic niet af.

Een nieuw album, het Eurosongfestival en ’25 jaar bestaan’, veel om over te praten, maar mijn eerste vraag is toch: ‘Hoe gaat het met jullie ?’

Alex: “Goed, heel goed! We houden het voorlopig nog rustig en we hebben heel veel promo gedaan de voorbije dagen. We kregen een heleboel positieve reacties op onze nieuwe plaat. Als je zo’n plaat loslaat op de wereld, dan is het toch altijd spannend wat de mensen gaan vinden en denken (Geike bevestigd en knikt). De eerste essentiële reacties zijn meestal journalisten, maar tot nu toe hebben we veel complimenten gekregen. Dat maakt ons dus heel happy.”

Drie maanden, zo lang hebben jullie jezelf gegeven om een nieuwe plaat te maken. Hoe hebben jullie dat klaar gespeeld ? Want naast het schrijven en producen van de songs is er ook het visuele aspect (artwork, de videoclip van ‘The Wrong Place’), de promotie … En jullie hadden vorig jaar een cd klaarliggen, dus deze kon makkelijk gerecupereerd worden. Maar jullie kozen toch voor het andere pad …

Alex : “Drie maanden is natuurlijk betrekkelijk, de demo’s waren er wel”

Geike: “Ja, er was enorm veel materiaal.”

Alex: “De drie maanden hebben we echt moeten gebruiken om het op te nemen, te mixen, arrangeren en programmeren. Maar natuurlijk, als je liedjes hebt dan is er wel al een basis. Want dat is de essentie, goede liedjes en die hadden we deels al vorig jaar geschreven tijdens de lockdown in de zomer, maar ook een deel in het najaar. Vlak voor de opname eigenlijk … Ik ben iemand wanneer ik me ergens in vastbijt, dan bijt ik mij daarin vast én dan moet én zal dat gebeuren. Het probleem was dat wij altijd een vinyl exemplaar willen hebben van het album. Dat is tegenwoordig een probleem, want er zijn heel weinig perserijen in Europa. Het duurt minstens tien weken vooraleer een vinyl geproduceerd is. We moesten in februari klaar zijn om het nu in mei te kunnen uitbrengen. Ik functioneer nogal goed onder deadlines, ik heb daar niet zoveel moeite mee. Ik vond het vooral een ongelofelijk tof proces, het was eigenlijk ook een heel bizar proces. Vooral omdat Geike terug in de groep kwam in november. Dan zijn we eigenlijk heel snel met haar door de demo’s beginnen gaan. Dat was wel heel tof omdat ze een heel frisse kijk had op alles én afstand had. Als er nu één iets is dat heel moeilijk is, dan is dat afstand houden. Dat lukt niet altijd als je aan het schrijven bent en met demo’s bezig bent. Op een bepaald moment, was ik wel ontzettend blij dat zij er was en dat ze kon helpen in dat selectieproces en kon zeggen ’dat vind ik een goed nummer en dat is wel iets tof en dit minder’. Dat heeft dat proces wel versneld. Dan zijn we ook meteen begonnen met demo’s te maken met haar stem, want het is niet omdat een nummer tof is, dat het ook daadwerkelijk werkt met haar stem. Maar daar zijn we dan ondertussen wel genoeg bedreven in, dat we dat toch wel kunnen inschatten. Want er is eigenlijk geen enkel nummer geweest, waar we achterna van merkten ‘Oei, dat werkt niet goed of dat is niet tof…’ . Geike is gewoon een topzangeres. Ik maakte me daar eigenlijk niet zoveel zorgen in.”

Geike: ”Er zijn heel veel dingen die je heel universeel schrijft, maar ook heel specifiek. En het moet ook altijd toepasbaar zijn op mijn identiteit.”

Alex: “Het is altijd heel bizar. Teksten bijvoorbeeld, iets waar veel mensen misschien niet zo mee bezig zijn maar wij wel. Een voorbeeld: het openingsnummer ‘A Simple Glitch Of The Heart’, die openingszin, die had ik al één jaar voor Covid. Ik had zelf nog nooit over corona gehoord. Ik schreef samen met Nina Sampermans de profetische zinnen: ‘It’s in the air that we breathe, are we infected ?’ en ‘Our world’s is crumbling down’ … Het was gewoon echt heel bizar.”

Geike (al lachend): “Profeet Callier …”

Alex: “’Profeet Sampermans’ denk ik … Maar als Geike dat zingt, krijgt dat voor mij wel een extra intensiteit. Als zij dat zingt, wordt dat nog dreigender, nog magischer.

Ik heb mij dat de laatste weken echt afgevraagd: wat is dat nu eigenlijk ? Waarom werkt dat nu zo goed, die combi van haar stem en de manier waarop ik schrijf. Ik denk eerst en vooral, dat ik haar heel fel uitdaag.”

Geike: “Sowieso !”

Alex: “Omdat wat ik schrijf, ontzettend lastig is om te zingen. ‘Jackie Cane’ is daar een mooi voorbeeld van. Het lijkt heel makkelijk, maar dat is het helemaal niet. De melodie bevat heel grote stappen, maar toch doet Geike dat klinken alsof ze er niet bij hoeft na te denken. Het mag nooit klinken zoals een geschoolde zangeres. Maar toch moet je eigenlijk geschoold zijn om dat te kunnen. En Geike is daar fantastisch in, ze kan een soort rock ’n roll toevoegen aan Hooverphonic. Een soort eigenheid, als zij dat zingt dan geloof je elk woord. Als zij bijvoorbeeld zingt van ‘It’s in the air that we breathe, are we infected ?’, dan voel je meteen, ‘oei, hier is iets aan de hand’. Dat is iets magisch. En ja, mijn arrangementen versterken dat alleen maar. Er is iets magisch tussen ons.

Geike: “Een ‘energie’. Ik denk ook, zoals we dat al vaker hebben gezegd. Het is goed geweest dat ik vertrokken ben op een bepaald moment. Dat ik terug die afstand kon nemen, zoals in het begin, want die energie was op ’t laatste ook ergens weg.”

Alex: “Ja, inderdaad. Dat was ook noodzakelijk, ik denk dat je af en toe een stap terug moet zetten om ook te appreciëren wat je in handen hebt. Ik denk dat het ook heel belangrijk was dat je eerst iets opbouwde voor jezelf en dat gaf ons ook de kans om meer en andere horizonten te verkennen. En laat ons eerlijk zijn, Noémie was ook geen prutser hé, ze was ook een topzangeres ! Maar bij Geike, heb je iets, bijna onbezonnen, (denkt na) dat is bijna avontuurlijk ofzo… Als jij dat zingt, dan ben je niet bezig wat de mensen van je zouden denken en dat is zo sterk. Als je in je performance zit, dan zit je er echt in. Dat is zoals Arno, die staat op een podium en die is niet bezig met wat de andere over hem denken of zeggen. Hij is gewoon een heel genuine performer én de mensen voelen dat.”

Geike: “Dju, ik ga er nu over nadenken en mee bezig zijn (lacht). ”

Alex : “Haha, ik geef teveel complimenten. Het is gedaan met de complimenten. (lacht) Als er één ding is dat ik in het verleden te weinig heb gedaan, dan is dat complimenten geven, sorry. Vroeger, was ik wel bikkelhard. Ik vond alles wat vanzelfsprekend.”

Geike : “Je gaf me wel complimenten, maar je hebt me ook artistiek uitgedaagd.”

Alex : “Wel, het gaat de ronde dat zo op het einde van het nummer ‘Renaissance Affair’, Geike een snik laat. En ik weet nog goed dat we dat al 10 of 20 keer hadden opgenomen en dat jij net een snik deed op het einde en dat ik in de intercom zei ‘Ja, dat was de perfecte take !’.”

Geike : “Ja, dat was echt met een trillende stem. Ik was echt aan het wenen op dat moment, haha.”

Alex: “Ik vind dat nog altijd heel schoon, hoe dat gezongen is.”

Geike : “Maar dat was echt het prille begin en de eerste opnames in de studio.”

Alex : “In Lokeren ! We hebben echt ook al ontzettend veel meegemaakt. We hebben ook enorm veel periodes van de muziekindustrie doorzwommen. In het begin, kon het niet op gewoon. De budgetten, de sky was the limit ! Dan zie je dat helemaal kelderen, ten tijde van Napster, enz. Gewoon crashen. Nu zijn we gelukkig aan een remonte bezig. We zijn altijd creatief gebleven. Bij onze eerste shows hadden we geen budget voor de lichtman, geen geld voor een klankman. Daarom werd ik klankman, en liep het licht mee met de programmatie van de muziek. Zo hadden we dus geen lichtman nodig. We hadden een fantastische lichtshow, heel gecontroleerde klank en dat kostte ons een pakske friet voor het programmaren tijdens die lichtshow (lacht). Want die lichtmengtafel die we daarvoor gebruikt hebben, was net nog niet naar het stort gebracht. Dat was één van de weinige lichttafels die Midi programmeerbaar was. Die lag ergens in Aalter bij stagelight te bestoffen. (Raymond knikt) We kregen die praktisch gratis mee. We zijn altijd wel heel inventief geweest. Hoe kan je met zo weinig mogelijk, iets groots creëren?

‘Hidden Stories’ (verborgen verhalen) bevat tien sterke songs. Nummers die goed samenhangen, maar toch verschillend zijn. Elk op hun eigen manier vertellen ze een ander verhaal. De plaat bevat de ingrediënten van de bekende sound van Hooverphonic maar er zijn ook enkele nieuwe elementen. Het bestaat uit een goede balans. Wat is het concept achter dit album, welk verhaal willen jullie vertellen ?

Alex: “Ik denk dat het vooral dat is. Wel, In het begin van onze carrière schreven wij een soundtrack bij één film. Nu is elke nummer een soundtrack bij een aparte film. Je kan het zien als een universum met tien verschillende planeten met een eigen verhaal, die allemaal geconnecteerd zijn door Geike haar stem. Zij is zoals de zon in dat universum. Ik hou daar wel van, van het eclectische. In de jaren ‘60 was dat heel normaal. Kijk naar ‘The Beatles’… ‘The White Album’ bijvoorbeeld, daar staan zoveel verschillende genres op. Wij hebben daar heel vaak naar geluisterd en die diversiteit vind je terug in ons werk. Er zit in dit album veel hiphop, zoals de beats van ‘Full Moon Duel’ en ‘One Big Lie’, dat zijn eigenlijk behoorlijk funky beats. ‘Lift Me Up’, is ook heel funky. ‘Lift Me Up’, is trouwens ook wat vernieuwend voor ons. Maar langs de andere kant hebben we op ons vorig album ook al wat nieuwe dingen gedaan, zoals ‘Uptight’ en op het album daarvoor ‘Badaboum’. Ik denk dat we over het algemeen, gewoon niet te veel nadenken bij de dingen. Je vraagt wat is het concept, maar eigenlijk is er niet echt een concept. We proberen gewoon tien sterke songs samen te zetten en dat het samen een geheel wordt. Dat is eigenlijk het enige waar we mee bezig zijn. Maar los daarvan vinden we het wel belangrijk dat elk liedje op zich, een planeet is en met zijn eigen ‘zijn’ en ‘eigenheid’. Je begint met het filmische ‘A Glitch Of The Heart’ en dan heb je ‘Thinking About You’, een sixties popliedje, dan ga je naar ‘The Wrong Place’ waar het donkere en mysterieuze centraal staat en wat eigenlijk bijna triphop is. Dan ga je ineens naar ‘Belgium in the rain’, waar je echt terug gecapituleerd wordt naar onze tweede plaat. En met ‘Lift me up’, zit je opnieuw in een andere wereld. Maar ik houd ervan en ik denk dat heel veel mensen ervan houden. We leven in een maatschappij die heel gelabeld is, alles moet een label hebben. ‘Wat speelde jij?’, ‘ Ik speel dat, dat genre.’ Bijvoorbeeld, ‘Cigarettes After Sex’, topgroep, hun eerste plaat, super plaat. Ik ga naar dat optreden kijken, duurt 45 minuten, en is geweldig. Maar nu hebben ze een tweede plaat uit. Maar als de show nu dubbel zo lang wordt, ga ik waarschijnlijk denken: ‘Hmm, doe ook eens iets anders’. En ik denk dat veel mensen dat wel hebben. Mensen luisteren toch ook graag naar playlists ? Mensen luisteren ook graag naar de radio. Waarom ? Omdat het zo gevarieerd is, het is niet altijd hetzelfde. Ik denk dat we gewoon proberen met onze laatste platen om dat soort playlist ervaring te creëren. Maar dan met één stem, die zorgt dat alles gelinkt wordt met elkaar en alles één wordt.”

Ik kon het album reeds beluisteren, waarvoor dank. Ik zou enkele nummers even onder de loop willen nemen en bespreken. Het eerste is ‘If You’d Really Know Me’, zo’n goed nummer. Volgens mij gaat het over ‘niet begrepen’ voelen als persoon in een relatie. De andere persoon kent je in principe niet en doet alles anders dan jezelf zou doen. En dat is een ‘killende gedachte’. Ben ik correct en wat betekent het nummer voor jullie ?

Alex: “Je bent helemaal correct! Dat nummer, ik ga het nooit vergeten (lacht). Ik heb het eigenlijk nog nooit verteld, dus nu vertel ik u echt een primeur. Maar ik ga wel eerst mijn thee uitgieten, ik ben verslaafd aan thee. Mijn enige verslaving in 25 jaar, rock ’n roll. Ik had afgesproken met Charlotte Foret, die samen met mij ‘The Wrong Place’ had geschreven én dit nummer. Op een dag hadden we afgesproken en kwam die naar de studio. Maar voor die aankwam vond ik het op één of andere manier belangrijk om de studio te stofzuigen. Ik was aan het stofzuigen en ik hoorde ineens die strofe en melodie in mijn hoofd. Het was er plots en dus heb ik mijn stofzuiger laten vallen, die was dan ook kapot. Ik ben naar mijn piano ‘gelopen’. Toen zij dan later binnenkwam was een heel groot stuk van die strofe en het begin van de aanzet al geschreven. Het kwam eigenlijk vanzelf gewoon zo in mij op. Ik vind dat zo mooi aan liedjes schrijven. ‘Mad about you’ ook, dat was er ineens. Die tekst is er gewoon uitgerold. Ik weet het zelf niet meer hoe ik die geschreven heb. Ik weet wel enkele passages in het nummer die belangrijk zijn. Maar ook hier in dit nummer, dat was een soort van magisch moment, zij en ik in een studio en ik die begonnen was met te stofzuigen. Zoiets onnozel, zoiets totaal belachelijk. Dat zoiets dagelijks je inspireert om iets speciaal te maken, dat vind ik gewoon fantastisch aan muziek schrijven. Iedereen vraagt altijd ‘Wat zijn uw inspiraties ?’ en dan verwachten mensen altijd grootste dingen ofzo, maar soms sta je gewoon in je keuken en ben je bezig met een vinaigrette te maken en schrijf je ‘Vinegar & Salt’. Of soms sta je op een winetasting in een kasteel naast op het eerste zicht één of andere ambetante trut, waar je de volgende dag voor valt, die de wijn ‘fishy’ vindt en dan schrijf je ‘Mad About You’. Het zijn dat soort onnozelheden die tot de meest boeiende zaken leiden. Maar ‘If You’d Really Know me’, gaat effectief over je niet begrepen voelen. Ik ben tien jaar met mijn vrouw samen, we zien elkaar doodgraag maar zelfs dan nog. Ook al hebben we een heel stabiele relatie, toch zijn er momenten waarop je je niet volledig begrepen voelt. We hebben dat allemaal en we doen het niet opzettelijk. Het is een heel universeel nummer en ik denk dat, dat wel mijn kracht is. Ik heb altijd heel universeel moeten schrijven. Want ik schreef altijd als man voor een vrouw. Een vrouw die moest zingen. Ik moest het uiteindelijk zo kunnen schrijven dat het gender neutraal was. Ik was weeral vooruitstrevend (lachen). Maar dat moest het wel zijn, want ik wou altijd schrijven vanuit het mens zijn en het echte pure mens zijn en niet zo zeer van ben ik nu een man of een vrouw , dat mocht er eindelijk niet echt te doen. Maar het is effectief een heel mooi liedje én we hadden er ontzettend graag mee naar Eurovisie gegaan.”

Geike: “Ja !”

Alex : “Maar het ging niet, want het was 3,5 minuten, dat was te lang. En in het nummer kon er niet worden geknipt. Want bijvoorbeeld, ‘Hidden Stories’, het laatste nummer van de plaat, iemand van de VRT zei: ‘Daar moeten we mee gaan !’. Maar onmogelijk, daar kan je niet in knippen, dat nummer duurt 4 minuten. Dat verhaal moet verteld worden, van begin tot einde. Dat gaat gewoon niet, om dat in te korten. Terwijl ‘The Wrong Place’ was ook oorspronkelijk te lang, maar werd nog krachtiger door het in te korten.

‘The Wrong Place’ staat nu in de spotlight en wordt heel goed ontvangen, all over the world. Hebben jullie al een idee wat de opvolger zal zijn, wat de volgende single van deze plaat zal worden ?

Alex : Het probleem bij Hooverphonic-albums is dat we er altijd te veel singles op plaatsen. We leven in tijden waar alles eigenlijk heel vluchtig is geworden. Er is eigenlijk maar plaats voor 3 of 4 singles. Wij zouden eigenlijk eens graag (zoals Radiohead in der tijd), gewoon 9 nummers als single uitbrengen. Want alle nummers die je opsomde zijn absoluut mogelijke singles, maar ‘Thinking about you’ is ook een mogelijke single, is ook heel catchy en up-tempo. ‘One Big Lie’ zou ook een leuke single kunnen zijn. De enige nummers op de plaat die geen singles zouden kunnen zijn (en daar werd dan nog over gediscussieerd binnen het Eurovisie team), zijn ‘Hidden stories’ en ‘Circus’. Het is moeilijk die keuze. We zijn er nog niet volledig uit, maar de meeste nummers die je opnoemde zitten in de shortlist om single te worden. Maar je moet de timing natuurlijk ook meerekenen. Stel dat ‘The Wrong Place’ het heel slecht doet, dan moet de opvolger aan het begin van de zomer volgen, en zijn ‘Lift Me Up’ of ‘Thinking about you’ twee sterke kandidaten. Maar stel je voor dat ‘The Wrong Place’ het goed doet en we winnen, dan hebben we de volgende single maar nodig in de herfst. Dan is ‘If You’d Really Know me’ een betere kandidaat.

Als vinyl verzamelaar vind ik het super dat jullie zoveel moeite stoppen in het uitbrengen van vinyl. De gesigneerde single van ‘The Wrong Place’, het nieuwe album op blauw vinyl. Vinden jullie fysieke releases belangrijk?

Alex: “Volmondig: Ja ! Ik vind dat enorm belangrijk, alle fysieke releases eigenlijk. Ik houd ervan om thuis vinyl op te leggen maar ik ben ook super blij dat ik mijn auto ‘Qobuz’ kan beluisteren. Ja, ik ben high-end, dus ik wil dan high-definitation luisteren. Maar zolang mensen geraakt worden door onze muziek, maakt het mij niet uit op welke drager of platform ze ons beluisteren. Het is wel zo, dat hoe hoger de definitie, des te emoitioneler de belevenis is. Als je dan echt de moeite doet om u te zetten tussen uw speakers en te luisteren krijg je een heel andere ervaring dan dat je een MP3 op zet ofzo. Maar als je nu op een trein zit of op een drukke plaats ga je dat verschil niet echt horen. Maar om kort op u vraag te antwoorden, Ja, we houden van vinyl ! (lachen)”

Mijn tijd zit erop, maar mijn vragenlijst is nog lang. Toch bedankt voor jullie tijd en vooral voor de boeiende babbel. Heel veel succes in Rotterdam, maar ook heel veel succes met jullie nieuw album. (PADI & Jérémie)

De cd ‘Hidden Stories’ ligt in de platenwinkel en is te downloaden via de grote streamingsplatforms. Dinsdag 18 mei: halve finale Eurovisiesongfestival – Zaterdag 22 mei: finale Eurovisiesongfestival. Tot 6 juni 2021 kan het publiek in ‘De Casino’ de expo ‘Mad About Hooverphonic’ bezoeken. Podiumdecors, merchandising, testpersingen, zeldzame vinylplaten, historische instrumenten, kledij, concert- en backstagefoto’s, promomateriaal, memorabilia en grappige curiosa vertellen het verhaal van de band. Het artwork van graficus Anton Marin vormt de rode draad en dankzij onbeperkte toegang tot het Hooverphonic-archief wordt het verhaal zonder taboes verteld.